czwartek, 1 października 2015

Kino Moskwa - ul. Puławska 19/21


Znalezione obrazy dla zapytania kino moskwa warszawaZnalezione obrazy dla zapytania kino moskwa warszawa




 KINO MOSKWA

Budynek kina wzniesiono wg projektu Kazimierza Marczewskiego i Stefana Putowskiego. Mieściło się w wolnostojącym gmachu przy ul. Puławskiej 19/21 naprzeciw wylotu ul. Rakowieckiej.
Kino zostało oddane do użytku 22 lipca 1950 r. Posiadało nowocześnie jak na tamte czasy urządzone wnętrza ze 1012 miejscami dla widzów. Było największym kinem w powojennej Warszawie.
Było jednym z najnowocześniejszych i najelegantszych kin PRL. Początkowo miało nosić nazwę „Wieczór”, którą jednak zmieniono na „Moskwa”. W latach siedemdziesiątych w ramach Konfrontacji, poza standardowym repertuarem wyświetlano w nim filmy, będące laureatami międzynarodowych festiwali filmowych.
Rozbiórkę kina rozpoczęto w 1996, a rok później na tym miejscu stanął biurowiec Europlex, w którym mieściło się m.in. kino Silver Screen. Z dawnego gmachu zachowały się tylko rzeźby dwóch lwów autorstwa Józefa Trenarowskiego, wykonane oryginalnie z narzutu cementowego na szkielecie stalowym, z wierzchnią warstwą imitującą czerwony piaskowiec na bazie cementu. Zostały one umieszczone na chodniku przed biurowcem od strony ulicy Puławskiej.
Historię kina i wspomnienia jego pracowników oraz rozbiórkę budynku dokumentuje film Moja Moskwa Piotra Morawskiego z 1996. Śpiewa o nim także Pablopavo w piosence "Oddajcie kino Moskwa" oraz zespół Koniec Świata w swoim utworze „Kino Mockba”. Kino występuje też w jednym z epizodów serialu „Wojna domowa” w reżyserii Gruzy.

Budynek kina został uwieczniony przez Chrisa Niedenthala w jednym z najsłynniejszych zdjęć z okresu stanu wojennego, przedstawiającym transporter opancerzony SKOT stojący na tle reklamy filmu Czas apokalipsy Francisa Forda Coppoli, wiszącej na budynku kina. Zostało zrobione z klatki schodowej kamienicy przy ul. Rakowieckiej.

Ciekawostki (wspomnienia osób, które odwiedzały Kino Moskwa):
1. Bywałem w tym kinie, pamiętam słynne białe okulary, przez które można było oglądać film już w latach siedemdziesiątych XX wieku. Dziś to się nazywa 3 D.

2. Zdjęcie kina Moskwa z okresu stanu wojennego przedstawiające transporter opancerzony stojący na tle reklamy filmu Czas apokalipsy stało się jednym z najbardziej znanych zdjęć z tamtego okresu. 

3. Z dawnego gmachu zachowały się rzeźby dwóch lwów, wykonanych z szarego piaskowca, które pomalowano na różowo i umieszczono przed wejściem do galerii.
4. serial TV z 1965r. "Wojna domowa" - odc.6 pt."Trójka klasowa". Już w pierwszym ujęciu widać kino "Moskwa" wraz z otoczeniem. Na fasadzie - reklama filmu "The Beatles". To były czasy!
5. Byłem na ostatnim seansie i był nim Park Jurajski    
6. Kino Moskwa kojarzy mi się z pokazami mody przed seansem. Po scenie paradowały
modelki w kreacjach Mody Polskiej, Ledy, Astry i innych firm odzieżowych, a pan
z mikrofonem podawał adresy sklepów, w których można było kupić (podobno)
pokazywany akurat model. No i ten sklepik z barkiem, wiele niezapomnianych chwil
tam spędziłem przy Polo Cokcie

7.W Moskwie bilety były po 4,50 zł. W obu kinach były w niedzielę poranki, to była straszna frajda dla dzieciarni / pamiętam , bo chodziłem co tydzień/. Pamiętam tzw 3-ki przed Moskwą szukające wagarowiczów przed sensem o 10.00. Mile wspominam umundurowanych /szare uniformy/ bileterów przy wejściu sprzedających programy filmowe.
8. W nim widziałem pierwsze westerny w latach 50-ch, później na wagarach
pierwszy film Beatlesów, ale i wiele innych hitów. Trochę spokoju było w
październiku w czasie "Dni filmu radzieckiego", ale to mijało i znów było to
tzw kino premierowe. To były piękne czasy. Tego mi brak , a mam już swoje lata. 
 Znalezione obrazy dla zapytania kino moskwa warszawa

wtorek, 29 września 2015

Budynek - ul. Rakowiecka 57

Zdjęcia wykonane przeze mnie w 2015 r.
Na ścianie budynku od ul. Rakowieckiej jest przymocowana powyższa tablica pamiątkowa poświęcona mieszkance domu Pani Krystynie Krahelskiej.



Natomiast na ścianie budynku od ul. Łowickiej możemy zobaczyć powyższą tablicę upamiętniającą założenie najstarszego sklepu W.S.S. - Mokotów.


Zdjęcie wykonałam we wrześniu 2019 r.
 Budynek SM "Odrodzenie powstał po 1931 r. według projektu Jana Stefanowicza.

Aktualizacja - listopad 2021 r.
Zdjęcia wykonałam w sierpniu 2021 r.

Ujęcie od ul. Łowickiej.

Ujęcie od ul. Fałata.


Budynek - ul. Rakowiecka 59A

Na budynku jest jeszcze umieszczony wcześniejszy numer "59".

Na wstępie należy zaznaczyć,że budynek przynależy do osiedla "Szare domy".
Jak tablica pod obecnym numerem budynku głosi: "w tym domu, w mieszkaniu nr 6 Haliny Chądzyńskiej, żołnierza Armii Krajowej, 13 lutego 1943 r. cichociemni por. Jan Piwnik "Ponury"oraz jego zastępca por. Jan Rogowski "Czarka" (...) zostali odznaczeni przez dowódcę Armii Krajowej gen. bryg. Stefana Roweckiego "Grota" Krzyżami Srebrnymi Orderu Wojennego Virtuti Militari."
Poniżej głównej tablicy wisi mniejsza dotycząca fundatorów i opiekuna tablicy.

Ciekawostka:
1. Obecny zakład fryzjerski, który mieści się w budynku "Zakład Fryzjerski Damsko-Męski Hanna Danielewicz" funkcjonuje w tym miejscu od 1992 r. Natomiast wiem z dobrego źródła, że zakład fryzjerski (nie wiem czyj) był w tym samym miejscu już z 50 lat wcześniej (a może więcej?).

poniedziałek, 21 września 2015

Budynek GUS - al. Niepodległości 208

Gmach przy al. Niepodległości 208 projektował dla GUS Romuald Gutt. Wybudowano go w latach 1948-1951 w kształcie trój skrzydłowego wiatraka.

Znalezione obrazy dla zapytania budynek gus w warszawie 
 Znalezione obrazy dla zapytania budynek gus w warszawie

Ciekawostki:
1.  Informatorium:  +48 22 608 31 63/64
Godziny pracy Informatorium:
poniedziałek 8.30 - 18.00
wtorek - piątek 8.30 - 15.30
Telefoniczna obsługa klientów
w godz.: 9.00 - 11.30,  12.30 - 15.00
zamówienia na dane statystyczne:
dane@stat.gov.pl

poniedziałek, 13 lipca 2015

Instytut Geologiczny przy ul. Rakowieckiej 4

 

Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy (PIG-PIB) jest najstarszym polskim instytutem naukowym o zasięgu ogólnokrajowym. Został powołany 7 maja 1919 r. na mocy uchwały Sejmu Ustawodawczego RP.

ImageFront głównego budynku PIG, lata 50-te XX w.

Ogłoszono konkurs na projekt nowej siedziby, w którego wyniku realizację budowy powierzono architektowi Marianowi Lalewiczowi. Zaprojektował on budynki w charakterystycznym dla siebie stylu akademickiego klasycyzmu, przy czym wnętrza cechował nieco tajemniczy, bazylikowy czy też klasztorny wystrój.

Budowę siedziby Państwowego Instytutu Geologicznego rozpoczęto dopiero w 1925 roku.
Ciekawostką jest, że niektóre detale dekoracyjne wykonano z kamienia pochodzącego z rozebranego w 1926 r. soboru przy Placu Saskim. Były to różowe granity z wyspy Kumlinge, w archipelagu Wysp Alandzkich, przewiezione do portu Hangö, a następnie do Warszawy.

Budowę pawilonu południowego - chemicznego, rozpoczęto w połowie 1925 roku i zakończono w 1926, natomiast gmach główny, którego fundamenty położono już w roku 1923, do częściowego użytku został oddany w 1930 r.; wtedy też nastąpiła ostateczna przeprowadzka z Pałacu Staszica. Ze względu na ogromne kłopoty finansowe, gmach główny ukończono dopiero w 1936 r. Całkowity koszt budowy wyniósł 2 300 000 zł, co w tamtych czasach stanowiło ogromną sumę.

Okres II Wojny Światowej
II Wojna Światowa dla Państwowego Instytutu Geologicznego rozpoczęła się 6 września 1939 r., kiedy to część personelu ewakuowano do Lwowa. Warszawę opuścił także prof. Karol Bohdanowicz, przekazując funkcję dyrektora dr. Józefowi Zwierzyckiemu. Podczas oblężenia Warszawy budynki Instytutu ucierpiały niewiele, poza salą muzealną, gdzie uległ zniszczeniu szklany dach oraz większość eksponatów.

W połowie października 1939 r. do Warszawy przybyli dwaj pracownicy berlińskiego Amt fur Bodenforschung - prof. Paeckelmann i dr Barnitzke, którzy z myślą wywiezienia wszystkiego co ocalało, zasekwestrowali budynki i majątek Instytutu. Po zapoznaniu się ze stanem zniszczeń, wystąpili z propozycją, by polski personel na nowo podjął prace na poprzednich stanowiskach. W listopadzie do Instytutu powróciła większość pracowników.

Reorganizacja instytutu przez władze okupacyjne nastąpiła w kwietniu 1940. Zmieniono jego nazwę na Amt für Bodenforschung z centralą w Krakowie. Dyrektorem jednostki został prof. Brinkmann, a od kwietnia 1944 r. - prof. Petraschek. Główny nacisk w badaniach geologicznych skierowany był wówczas na kartografię geologiczną i rejestrację złóż surowców mineralnych. Nie wszystkie jednak wyniki badań były przez polskich geologów ujawniane. Prowadzono podwójną - jawną i ukrytą - dokumentację.

W czasie okupacji zginęło wielu pracowników Instytutu. Budynki zostały zniszczone w 95%, aparatura średnio w 50%, straty w zbiorach muzeum zostały obliczone na 70%. Księgozbiór został w znacznej części wywieziony przez okupanta, a częściowo uległ zniszczeniu w czasie Powstania Warszawskiego. Najbardziej ucierpiała jednak kadra. Zginęło co najmniej 25% pracowników i współpracowników PIG - zamordowani, zmarli w obozach koncentracyjnych, polegli podczas działań wojennych lub w Powstaniu Warszawskim.


Image
Sala ekspozycyjna Muzeum Geologicznego
- zniszczona w trakcie nalotu wojsk radzieckich w 1943 r.


Lata powojennej odbudowy
Wkrótce po wyzwoleniu Warszawy, już w styczniu 1945 r., do zrujnowanego Instytutu przybyli pierwsi pracownicy. Podjęcie pracy nie było jednak możliwe, ze względu na prawie całkowite zniszczenie gmachów.

W wyniku działań wojennych wielu pracowników przebywało w Krakowie i dlatego też, zarządzeniem Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 3 marca 1945 r., tam został reaktywowany Państwowy Instytut Geologiczny. Odkopano materiały ukryte w sierpniu 1944 r., zabezpieczono ocalałe urządzenia, a w lipcu 1945 r. przystąpiono do odbudowy gmachów. Odbudowa postępowała bardzo szybko i sprawnie. Już jesienią 1946 r. do Warszawy przeniosła się dyrekcja instytutu, a w miarę oddawania do użytku nowych pomieszczeń - kolejne komórki organizacyjne.

Budowa nowego gmachu 1948-1952
W latach 1946-1947 gmach Muzeum Geologicznego został wyremontowany. W związku ze zwiększającym się zapotrzebowaniem na badania geologiczne, dyrektor Jan Czarnocki chciał doprowadzić gmachy Instytutu do takiego stanu, aby można było w nich pracować. Przewidując żywiołowy rozwój geologii w warunkach powojennych zdecydował, że w centrali w Warszawie musi jak najszybciej powstać gmach umożliwiający prowadzenie badań na dużą skalę. Głównym projektantem nowego gmachu przy ul. Rakowieckiej 4 został prof. architektury Marek Leykam. Budowę rozpoczęto w 1948 r., a w  roku 1952  budynek został oddany do użytku.


Image
Budowa nowego gmachu Instytutu Geologicznego - obecnie imienia Jana Wyżykowskiego, odkrywcy złóż miedzi i srebra na Dolnym Śląsku

Ciekawostki:
  1.  W siedzibie Państwowego Instytutu Geologicznego w Warszawie we wrześniu 2011 r. odbył się europejski szczyt geologiczny – 31. Walne Zgromadzenie EuroGeoSurveys (EGS). Podczas spotkania dyrektorzy służb geologicznych jednogłośnie wybrali ówczesnego dyrektora Instytutu prof. dr. hab. Jerzego Nawrockiego do czteroosobowego zarządu stowarzyszenia EuroGeoSurveys (Executive Committee);
  2.  W 1938 r., podczas budowy kolektora przy ul. Podchorążych w Warszawie, natrafiono na duży głaz narzutowy o kubaturze około 10 m3. Był to gnejs biotytowy z licznymi iniekcjami, właściwymi skandynawskim arterytom. Po wojnie, z chwilą rozpoczęcia budowy nowego gmachu Instytutu, dyrektor Jan Czarnocki wyraził gorące życzenie, aby głaz znalazł się na jego terenie. Główny projektant uwzględnił wniosek, wyznaczając miejsce tuż przy wejściu do nowego gmachu. Głaz ustawiono tu w dniu 23 kwietnia 1959 r. 
     
     3. Muzeum PIG-PIB i możliwość jego zwiedzania:
    -dni i godziny otwarcia:
    poniedziałek-piątek 09.00-15.00
    sobota - nieczynne
    niedziela 10.00-14.00

    Wstęp wolny.
    Zwiedzanie z przewodnikiem obejmuje grupy minimum 10 osobowe.
=script> async src="//pagead2.googlesyndication.com/pagead/js/adsbygoogle.js">