Budynek - ul. Sulkiewicza 9

Zdjęcia wykonałam w maju 2016 r.

Budynek powstał w latach 1930-1939.

Budynek został umieszczony na liście nieruchomości objętych umową z Wielką Brytanią, za który Polska zapłaciła odszkodowanie.

W domu funkcjonuje kilka prywatnych firm.

Willa Antoniego Jaroszewicza - ul. Belwederska 44b

Zdjęcie wykonałam w maju 2016 r. (był to czysty przypadek). Ujęcie od ul. Sulkiewicza.

Willa (ledwo widoczna na moim zdjęciu; w tle pomiędzy dwoma budynkami) została wybudowana w 1927 r. dla Antoniego Jaroszewicza. Antoni Jaroszewicz ( ur.1881 r. - zm. 1970 r.) był przemysłowcem, finansistą i właścicielem warszawskiego teatru Rex. Po II wojnie światowej Antoni Jaroszewicz został pozbawiony majątku.

Od 2001 r. w budynku działa Wspólnota Mieszkaniowa.

Obszar całej nieruchomości wynosi 312 metrów kwadratowych.
Właścicielem jest Skarb Państwa oraz kilku właścicieli wykupionych mieszkań.
Obecnie w budynku jest m.in. kilka prywatnych działalności.

Willa Wilkoszewskich - ul. Belwedreska 44a

Zdjęcia wykonałam w maju 2016 r.

Kolejna brama z furtką.

Powierzchnia użytkowa budynku wynosi 585 metrów kwadratowych.

Znalazłam bardzo ładny opis willi z dnia 7 października 2013 r. na stronie (link: http://www.mwkz.pl/archiwum-aktualnosci-lista/697-willa-przy-belwederskiej-44-a-w-warszawie-w-rejestrze-zabytkow) Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków i nie mogłam się powstrzymać.

"Willa powstała w 1927 roku według projektu Józefa Czajkowskiego, została wpisana do rejestru zabytków.
Budynek usytuowany jest na skarpie wiślanej na południe od Belwederu. Powstał w 1927 lub 1928 roku dla rodziny Wilkoszewskich, na miejscu kamieniczki z początku XIX wieku. Jego obecna forma różni się od pierwotnej, co jest rezultatem późniejszych przebudów. Jednak mimo przekształceń, budynek zachował zarówno we wnętrzach, jak i zewnętrznej strukturze znaczące partie oryginalnej substancji, warte zachowania i ochrony.

Bryła willi zyskała skromne, lecz eleganckie opracowanie architektoniczne., a struktura wnętrz odznaczała się dużą klarownością. Na parterze, wokół centralnie zaprojektowanego hallu, rozmieszczono pomieszczenia reprezentacyjne: na stronę wschodnią wychodziły jadalnia z wykuszem oraz salon, na zachodnią –gabinet i klatka schodowa. Na piętrze ulokowano pokoje sypialne, w przestrzeni poddasza zaś pracownię malarską (w wystawce północnej) oraz służbówkę. Część gospodarcza znalazła się w skrzydle i północnej części przyziemia oraz piwnicy. Wnętrza zostały staranne opracowane pod względem architektonicznym. Pierwotnie hall przekrywał rzeźbiarsko kształtowany strop z kryształowym wzorem. Podłogi wyłożone były parkietami, w większości niestety nieistniejącymi. Zachowały się wyłożone drewnem schody, zaopatrzone w balustrady z tego samego materiału, z rzeźbionymi zaciosowo słupkami i balustradami, tworzącymi ornament kryształkowy. W hallu, jadalnym i salonie umieszczono kominki z kamiennymi obramowaniami i ozdobnymi kratami. Drzwi wejściowe podkreślono płaskorzeźbioną, geometryczną dekoracją z motywami góralskich słoneczek. Drzwi reprezentacyjnych pomieszczeń parteru ozdobiono dekoracyjnymi płycinami o barokizujących liniach obramienia i stylistycznie dopasowanymi opaskami; wejścia do pokojów wyższych pięter otrzymały skromniejszą dekorację. Zachowała się również część okien skrzynkowych ze szprosowymi podziałami i oryginalnymi okuciami oraz fragmenty wewnętrznych okiennic (w jadalni).

Istotną kwestią jest tu osoba projektanta. Willa Wilkoszewskich jest jedną z nielicznych zachowanych realizacji architektonicznych Józefa Czajkowskiego – malarza, rzeźbiarza, projektanta wnętrz i mebli i wreszcie architekta, twórcy pawilonu polskiego na wystawie paryskiej 1925 roku – obiektu mającego wyjątkowe znaczenie dla kształtowania stylu narodowego. Willa zrealizowana została niedługo po paryskiej wystawie; projektant zastosował w niej rozwiązania analogiczne do tych użytych w pawilonie (dziedziniec wejściowy otoczony krużgankiem, zaciosowe i kryształkowe motywy zdobnicze). Forma budynku jest charakterystyczna dla okresu poszukiwań stylu polskiego. W układzie przestrzennym i detalach willi czytelne są odniesienia do architektury historycznej, zwłaszcza czasów baroku. Podwórze wejściowe stanowi wspomnienie reprezentacyjnych dziedzińców pałacowych. Osiowy układ elewacji ogrodowej i geometryczne rozplanowanie samego ogrodu mają charakter barokowy. Nawiązania do sztuki ludowej, zwłaszcza zakopiańskiej, widoczne są w motywach dekoracyjnych elewacji, balustrady klatki schodowej, drzwi wejściowych oraz krat.

Należy podkreślić, że realizacja jest także ciekawym rozwiązaniem pod względem projektowym. Bryła obiektu została zręcznie wpisana w złożony kontekst przestrzenny (opadający teren posesji, ukośny przebieg ulicy, układ zabudowy sąsiednich działek), z dopasowaniem do stron świata. Interesująco zakomponowano zwłaszcza strefę wejściową, gdzie brak ścisłej symetrii wpłynął na uzyskanie malowniczej bryły o indywidualnym wyrazie.

W celu ochrony wartości widokowych zabytku, do rejestru wpisano również jego otoczenie. Obiekt posiada wartości artystyczne i naukowe i z tego względu MWKZ wpisał go do rejestru zabytków.
Agnieszka Żukowska
Rzecznik Prasowy
Mazowieckiego Wojewódzkiego
Konserwatora Zabytków."

Obecnie w budynku działa m.in. klubokawiarnia, co zresztą częściowo widać po zamieszczonych przeze mnie zdjęciach.

Właścicielem willi jest Skarb Państwa reprezentowany przez Prezydenta m.st. Warszawy.
Oprócz tego od 2010 r. jest czterech użytkowników wieczystych wpisanych do księgi wieczystej.

Ciekawostka:
1. W 2006 r. wiceminister obrony narodowej - Aleksander Szczygło zamierzał na wiosnę 2007 r. przenieść z Fortu Czerniakowskiego do willi Muzeum Ofiar Katyńskich. (Pomysł był bardzo kontrowersyjny ze względu na bliskość Ambasady Rosji).

Kamienica S. Kaletacha - ul. Belwederska 44

Zdjęcia wykonałam w maju 2016 r.

Budynek S. Kaletacha został wybudowany w latach 1938-1939 według projektu Lucjusza Jana Szperlinga.

Kamienica posiada cztery kondygnacje.

Od 2000 r. działa "Wspólnota Mieszkaniowa Kręta 1 i Kręta 3 Belwederska 44".

Na przełomie 2010/2011 zostało przeprowadzone wyjątkowo profesjonalne czyszczenie 1650 metrów kwadratowych elewacji z piaskowca w części przedwojennego.

Na dole budynku znajdują się lokale użytkowe.

W kamienicy jest kilka prywatnych firm.

Ciekawostki:
1. Oferta sprzedaży lokalu użytkowego - powierzchnia lokalu 94,95 metra kwadratowego - cena około 1 200 000 PLN. Poniżej cytuję fragment ogłoszenia:
" Przetarg ustny nieograniczony na lokal nr ewid. 1U-119.
Lokal użytkowy o nr ew. 1U-119, usytuowany jest na dwóch kondygnacjach (parter i piwnica) w budynku mieszkalnym, wielorodzinnym, 4-kondygnacyjnym i składa się z 13 pomieszczeń w postaci: pomieszczenia gastronomicznego, pomieszczenia biurowego, kuchni, hallu, korytarza i dwóch WC (w części parteru) oraz 4 pomieszczeń magazynowo - gospodarczych, magazynku pod schodami i korytarza (w części piwnicy). Wejście do lokalu jest od strony ulicy Belwederskiej. Budynek przy ul. Belwederskiej 44 w Warszawie wpisany jest do Gminnej Ewidencji Zabytków m. st. Warszawy.
Przetarg odbędzie się w dniu 28 listopada 2014 r. o godzinie 09:00 w budynku przy ul. Chełmżyńskiej 1 w Warszawie.
W przetargu mogą brać udział osoby, które wpłacą w terminie do dnia 25.11.2014 r. w pieniądzu wadium w wysokości 240 000 zł., na rachunek Wojskowej Agencji Mieszkaniowej Oddziału Regionalnego w Warszawie (...)."
Źródło: http://dom.gratka.pl/tresc/417-12894621-mazowieckie-warszawa-belwederska-44.html.
2. Były również prowadzone przetargi  (np. w 2015 r.) na drugi lokal użytkowy o powierzchni  36,48 metra kwadratowego.
3. Przytoczę fragment artykułu Andrzeja Garlickiego z dnia 4 listopada 2009 r. pod tytułem "Romansy i awansy":
"Dr Lewicka kierowała sekretariatem Rady i była jej członkiem. Tej fascynacji Piłsudskiego zawdzięczamy powstanie na warszawskich Bielanach rozległego, nowoczesnego kompleksu Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego (obecnie AWF), w którym dr Lewicka została zatrudniona. Przywoływany już Antoni Jaroszewicz wspomina, że wynajął Lewickiej czteropokojowe mieszkanie w swoim domu przy Belwederskiej 44, u podnóża Belwederu. Piłsudski miał często przychodzić do dr Lewickiej na herbatę."
Źródło (na stronie historia dramatycznie zakończonego romansu ;)):  http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/historia/241991,1,romansy-i-awansy.read.

Dalsza część kamienicy Piotra Bergmana (Sławskich) - ul. Belwederska 42

Zdjęcia wykonałam w maju 2016 r.

Plany wybudowania drugiej części, pierwszej kamienicy - nr 40, nastąpiły w 1938 r. 

Inżynier Piotr Bergman północną część budynku chciał postawić według projektu architekta Henryka Douglasa. Jednakże w 1939 r. Bergman otrzymał pozwolenie wybudowania trzypiętrowej kamienicy według projektu Heleny i Szymona Syrkusów. Ciekawe czemu zmienił projekt/architekta?
Ostatecznie dom został ukończony w 1943 r., a jego klatka schodowa i drzwi do mieszkań zostały zaprojektowane, w tak zwanym awangardowym funkcjonalizmie ( bardzo surowo, m. in.:czarne lastryko, olejna farba na drzwiach do mieszkań).
Od ul. Belwederskiej fasady obu kamienic są bardzo spójne i nic nie wskazuje na tak różnie wyglądające wykończenia chociażby w klatkach schodowych.

Podczas II wojny światowej inż. Bergman trafił do getta i w ten o to sposób obie kamienice (wielu uważa, że jedna) nr 40 i 42 zostały bez właściciela.

W bardzo krótkim czasie kamienice zostały przejęte przez kierownika Urzędu Powierniczego Generalnego Gubernatorstwa.

W 1944 r. budynki zostały uszkodzone w około 20 %, przede wszystkim wypalony był parter w północnej części budynku.

W marcu 1945 r. zniszczenia zostały naprawione.

W listopadzie 1945 r. przekazano obie kamienice w zarząd Ministerstwa Obrony Narodowej.

W 1998 r. w kamienicy przy ul. Belwederskiej 42 zaczęła funkcjonować Wspólnota Mieszkaniowa.