Budynek - ul. Wielicka 29

Zdjęcia wykonałam w czerwcu 2016 r.

Dom powstał około 1930 r. i należał do małżeństwa Lafery.

Na dawnej tabliczce adresowej można odczytać, że budynek podlegał pod Komisariat XVI (chyba), numer hipoteczny - 212, a właścicielami było właśnie małżeństwo Lafery.

Przed wojną w budynku mieściła się np. piwiarnia.

Klatki schodowe są wyłożone przedwojenną terakotą, na górze wielki strych - suszarnia, w budynku wszystko było na węgiel.

W "Dzienniku Urzędowym Rady Nadzorczej i Zarządu Miejskiego Miasta Stołecznego Warszawy" R.2 (1946) nr 7 można przeczytać następujące informacje:

"18. Wytwórnia Tasiem Gumowych. B-cia Lafery i Taśmy Gumowe.

ul. Lukowska 28, Sulejkowska 47 i Wielicka 29. 

(...)Powyższe przedsiębiorstwa przechodzą na wła­sność Państwa w całości 
wraz z nieruchomym i ruchomym majątkiem i .wszelkimi prawami.(...)
Związki samorządowe, między komunalne. spół­dzielnie 
albo związki spółdzielni mogą zgłosić do
Wojewódzkiej Komisji do spraw upaństwowienia
i Trykotaże, B-cia Lafery I Schmidt Waldemar."

W 2014 r. Zakład Gospodarowania Nieruchomościami zlecił roboty budowlane w lokalu mieszkalnym nr 6 przy ul. Wielickiej 29. Mieszkanie miało przejść remont generalny, łącznie ze wszystkimi instalacjami. ZGN wybrał ofertę pod kątem najniższej zaproponowanej ceny, która wyniosła dokładnie 10917, 34 PLN.

Obecnie w budynku działają m.in. prywatne firmy.

Ciekawostki:

1. W "Gazecie handlowej" R.5 (1930) nr 291 w "Drobnych ogłoszeniach" można znaleźć następującą informację:

"PLACE Willowa dzielnica Warszawy:
Wierzbno, Wielicka 20, tel. 883-74. Lafery."

i kolejne ogłoszenie:

"Place... Willowa dzienica Warszawy:

Wierzbno, Wielicka 29, tel. 883-74. Lafery."

2. Informacja z Książki adresowej (1939-1940) "Telefon 4 23 74 Lafery Jakub, handl., Wielicka 29".

Budynek - ul. Sportowa 5 (był starszy budynek)

Zdjęcia wykonałam w czerwcu 2016 r.

Może Ktoś dysponuje zdjęciem dawnego domu?

Przy ul. Sportowej 5 stał budynek wybudowany około 1938 r. Starszy budynek był mniejszych gabarytów niż obecny dom.

W dniu 28 sierpnia 2013 r. zostało wydane pozwolenie dla Sp. z o.o. na budowę nowego budynku wielorodzinnego.

W 2014 r. rozpoczęto budowę nowego budynku, a zakończono w 2015 r.

Zakład Specjalny dla Chronicznie Chorych Kobiet - ul. Nowowiejska 10a

Zdjęcia wykonałam w czerwcu 2016 r.

Budynek wybudował hrabia Feliks Sobański w 1876 r., a pomysł powstał, dzięki jego kuzynce hrabinie Klementynie Łubieńskiej, która przyjęła pod swój dach kilka chorych staruszek i opiekowała się nimi. 

Hrabia nazwał dom Schroniskiem Paralityków pod wezwaniem św. Rocha im. Hrabiów Sobańskich.

Dom "na 200 łóżek" powstał przy zachodnim odcinku ul. Nowowiejskiej nr 32 (na działce hipotecznej nr 1754F). Status prawny tej prywatnej fundacji regulowała "Ustawa domu przytułku Feliksa Sobańskiego dla paralityków i nieuleczalnie chorych w Warszawie".

Rosnące potrzeby opieki nad chorymi spowodowały, że w latach następnych, jak donosiły "Kłosy" z 1877 r. "... obecnie z inicjatywy p. E Sobańskiego, ks. M. Brodyńskiego i A. Łęckiego przybudowano kaplicę, dwie obszerne sale na 20 osób, kilka mniejszych pokojów, maglarnię, łazienkę itp. za kwotę 12.000 Rs i obecnie pomieści on kilkadziesiąt osób...". Nową inwestycją budowlaną zainteresował się również  "Przegląd Techniczny", podając w 1889 r.: "... Zakład ten w stylu odrodzenia włoskiego projektował prowadząc bezinteresownie budowę p. Władysław Hirszeł..." (1831-1889, od 1863 r. budowniczy III klasy w Warszawie). Coroczne sprawozdania Społecznego Komitetu, który nadzorował działalność placówki podają, że mogła ona pomieścić do 94 chorych. Wiadomo również, że np. w 1881 r. wystawiono budynek gospodarczy, a duży ogród umożliwiał także utrzymywanie krów dostarczających mleko nie tylko dla chorych, ale również na sprzedaż dla okolicznych mieszkańców. Ówczesny wygląd przytułku ilustruje rycina zamieszczona w Ilustrowanym przewodniku po Warszawie z 1893 r., przedstawiająca po prawej stronie wielopiętrową część starszą i dostawione do niej prostopadle skrzydło mieszczące piętrowy portyk środkowy z wejściem i kaplicą oraz dwie parterowe części z oknami w profilowanych obramieniach, ale na  różnej wysokości. Być może w skrzydle wyższym były wymienione już "dwie obszerne sale", zaś w niższym "kilka mniejszych pokojów, maglarnia, łazienka itp.". 

W 1942 r. władze niemieckie nakazały siostrom i pensjonariuszkom, aby go opuściły. Ostatecznie dokonało się to dnia 25 lutego 1943 r.

Wobec braku środków finansowych oraz mimo przygotowania w 1956 r. odpowiedniej dokumentacji, przystąpiono do prac remontowych etapami, dopiero w latach 1979-1980 i 1985-1986 (proj. inż. T. Chmielewskiej), powodując niestety wiele zmian w stosunku do układu pierwotnego.

W 1965 r. budynek zakwalifikowano do zabytków III kategorii, jako dawny pałac Sobańskich.

Dom, jak widać na powyższych zdjęciach, stoi do dziś. Prowadzą go siostry felicjanki, jako Zakład Specjalny dla Chronicznie Chorych Kobiet w Warszawie.

Ciekawostki:
1. Rodzina Sobańskich rzetelnie wypełniała swoje obowiązki fundatora, przez lata utrzymując Zakład. I choć zmieniły się zasady egzystowania Domu, to do dziś odwiedza go czasem, zamieszkały w Krakowie, prawnuk Feliksa Sobańskiego.
2.  W tympanonie wieńczącym ryzalit jest płaskorzeźba, która przedstawia rycerza klękającego przed Chrystusem. Natomiast nad drzwiami wejściowymi można zobaczyć oko opatrzności.
3. Obecnie w Zakładzie przebywa 64 pensjonariuszek.
4. Dojazd jedynie od ul. Śniadeckich.

Budynek - ul. Śniadeckich 23

Zdjęcia wykonałam w czerwcu 2016 r.

Kamienica wybudowana w 1913 r. dla architekta Mariana Kontkiewicza. Właściciel sam zaprojektował sobie budynek. Na poddaszu znajdowała się pracownia architekta, a dowodem na to miała być pieczątka z adresem ul. Kaliksta 23. 

W pięciopokojowych mieszkaniach nie było służbówek, zajmowały one całe ostatnie piętro. Za to w mieszkaniach były zamontowane specjalnie dzwonki, za pomocą których wzywało się służbę.

Na elewacji kamienicy widnieje tabliczka z datą i podpisem twórcy. 

Kamienica posiada trójkątną klatkę schodową i piękny wyłożony lustrami westybul. 

W 20-tych latach XX w. właścicielem kamienicy był Józef Mineyko (dziadek Róży Buttowt).

W czasie drugiej wojny światowej kamienica została uszkodzona.

Odbudowana w stanie pierwotnym, za wyjątkiem wysokiego mansardowego dachu (a podobnież była adnotacja, że "narożnik" przy ul. Śniadeckich miał być do rozbiórki).

Po wojnie kamienica została znacjonalizowana. 

W 1996 r. odbył się remont elewacji i odtworzenie balkonów w kamienicy.

Od 2001 r. w budynku działa Wspólnota Mieszkaniowa.

W 2013 r. budynek przy ul. Śniadeckich 23 znajdował się na Liście budynków przeznaczonych do reprywatyzacji.

Ciekawostki:
1. Piękne zdjęcie, nie mogłam się powstrzymać.

Oczywiście podaję źródło: http://test.proart1.nazwa.pl/realizacje-budynki-mieszkalne/sniadeckich-23.
2. W 1942 r. przy ul. Śniadeckich 23 mieszkał Stanisław Zacharzewski - adwokat.

Budynek - ul. Śniadeckich 20

Zdjęcia wykonałam w czerwcu 2016 r.

W tym miejscu pierwszy budynek powstał w latach 1903-1904.  

Budynek, który widać na zdjęciach wybudowano w 1956 r., więc albo poprzedni wybudowany w latach 1903-1904 został zniszczony doszczętnie, albo został stanowczo przebudowany. (?)

W 1944 r. adres: ul. Śniadeckich 20 pojawia się stosunkowo często we wspomnieniach Powstańców.

Na Liście cywilnych ofiar Powstania Warszawskiego można znaleźć dane: Henryk Kulik (ur. około 1922 r.), zegarmistrz, ostatnie miejsce zamieszkania ul. Śniadeckich 20/11, Warszawa.

Od 2001 r. w budynku działa Wspólnota Mieszkaniowa.

W budynku funkcjonują m.in. prywatne firmy.