Budynek - ul. Narbutta 15

Zdjęcia wykonałam we wrześniu 2018 r.

Dom inż. Jana Kowerskiego powstał w latach 1935-1936 według projektu Zygmunta Tillingera.

Ciekawostki:
1. W Książce adresowej z przełomu lat 1939/1940 znalazłam:
"tel. 4 12 94 Kowerski Jan, inż., Narbutta 15."
2. Na elewacji budynku znajduje się tablica pamiątkowa:

"W tym domu mieszkali 

w latach 1948 - 1996

pisarka 

Gabriela Pauszer-Klonowska

i literaturoznawca

Stefan Klonowski."

Dom - ul. Narbutta 23

Zdjęcia wykonałam we wrześniu 2018 r.

Dom Ireny Marcinkowskiej i Kazimierza Tarnowskiego powstał w 1931 r.

Należy zaznaczyć, że posesja z nieukończonym domem pod nr 23 należała początkowo do Jana Wędrychowskiego. 

Dopiero w 1936 r. rozpoczętą budowę Wędrychowski sprzedał małżeństwu Tarnowskich. 

Od 2004 r. w budynku funkcjonuje Wspólnota Mieszkaniowa.

Z dniem 1 grudnia 2011 r. nieruchomość została przekazana dawnym właścicielom. - Źródło: Wykaz nieruchomości zabudowanych objętych roszczeniami dawnych właścicieli lub ich następców prawnych z dnia 31 sierpnia 2015 r.

Obecnie w budynku działają m.in. prywatne firmy.

Willa Lubomirskich - ul. Narbutta 21

Zdjęcie wykonałam we wrześniu 2018 r.

Willa została wybudowana w latach 1925 – 1926.

Pierwszymi właścicielami posesji byli małżonkowie Piotr i Zofia Helena Janiccy. 

W 1922 r. sprzedali ją Mieczysławowi Duninowi Markiewiczowi za 4 miliony marek.

Kolejnym właścicielem w księdze wieczystej okazał się przez chwilę Ludwik Weidman i zaraz po nim, od wiosny 1923 r., żona Markiewicza - Maria Klementyna z Wiesenbachów.

Pierwszy projekt willi powstał na zlecenie Markiewicza już w 1922 r. Jego autorem był architekt Teodor Łapiński. Budowa zaczęła się dopiero w 1925 r. Prace trwały rok. Być może od początku willa była budowana, aby ją od razu sprzedać.

W 1927 r. kupiła ją Teresa hr. Wodzicka, herbu Leliwa, za 51 250 dolarów. Małżonkiem hrabiny był poseł na sejm galicyjski Kazimierz ks. Lubomirski herbu Drużyna, miała z nim czwórkę dzieci: Henryka, Sebastiana, Andrzeja i Cecylię. Niestety niedługo cieszyła się z mężem nowym lokum. Ks. K. Lubomirski zmarł w trzy lata później, a hrabina wyjechała przed wybuchem II wojny do Brazylii, gdzie zmarła w Sao Paulo w 1948 r.

Po upadku powstania warszawskiego willa została ograbiona i podpalona. Spłonął dach i większość wnętrz. Za to elewacje ocalały w dobrym stanie. Dysponentem i użytkownikiem budynku był najstarszy syn Teresy - jezuita Henryk Lubomirski. To on pośredniczył w przejęciu posesji przez zakon. Projekt odbudowy sporządził architekt Jerzy Gieysztor. Zaprojektował nowy, mansardowy dach, który jednak nie powstał. Przed budynkiem od strony Narbutta wzniesiono efektowne ogrodzenie rozdzielone parami toskańskich kolumn.

Duże wachlarzowe schody zbudowano dopiero po wojnie.

W trakcie odbudowy powstała w nim kaplica i pomieszczenia, które przeznaczono na rezydencje prymasowską  kard. Augusta Hlonda.

W 1948 r. parter willi został zaadaptowany na kaplicę, a rok później prymas Wyszyński erygował parafię św. Szczepana. Pierwszym proboszczem został ks. Stefan Piórkowski.

W willi przez krótki okres mieszkał również Prymas Polski kar. Stefan Wyszyński.

Po wzniesieniu w latach 1989-2000 nowego kościoła willa odzyskała funkcję mieszkalną i reprezentacyjną.

Ciekawostka:
1. Z boków wgłębnego portyku o jońskich półkolumnach znajdują się dwie płaskorzeźby. Z jednej strony muskularny Faun o maleńkich różkach uwodzi opierającą mu się nimfę, z drugiej - para zakochanych trwa w miłosnym pocałunku.

Oficyny - ul. Narbutta 20,22,26

Zdjęcia wykonałam we wrześniu 2018 r. Oficyna nr 26

Oficyna nr 22, a za pięknym drzewem skryła się Oficyna nr 20.

Oficyna 26 - 1938 r. - Dom Jakuba Sachsa.
Od 2000 r. w budynku funkcjonuje Wspólnota Mieszkaniowa.
Oficyna 22 - lata 1937-1938 - zaprojektował Antoni Aleksander Jawornicki.
Oficyna 20 - lata 1937-1938 - Dom Pinkusa Sieroty, Izaaka, Majeram i Natana Szpilgoglów, Adolfa Kinmana (?) - zaprojektował Lucjan Korngold.
Od 2004 r. w budynku funkcjonuje Wspólnota Mieszkaniowa. 

Dom - ul. Narbutta 25A

Zdjęcie wykonałam we wrześniu 2018 r.

Dom powstał w latach 1932-1934.

Budynek Jana Wędrychowskiego powstał w latach 1922-1931 i jest praktycznie zawsze łączony z kamienicą nr 27.

Budynek wchodzi w skład Kolonii Mokotów 1.2.3. przedsiębiorcy Aleksandra Gut-Gutowskiego, którą to parcelę nabył w 1922 r. Jan Wędrychowski, a w 1941 r. dokupili udziały Jan Grabowski (który prowadził w podwórzu fabrykę czekolady) i Jerzy Leskiewicz.

W głębi posesji są jeszcze dwa skrzydła - oficyny. W tylnych zabudowaniach działała perfumeria Divers.

Całość powstawała etapami, w latach 1923-4 powstała część usytuowana najdalej od ulicy.

Pozostałe części dokończono około 1934 r.

W 1938 r. dobudowano jeszcze dwa piętra.

W 1944 r. część zabudowań spłonęła, ale zaraz po wojnie odbudowano cały zespół, zmniejszając tylko jego wysokość.
Obecnie w budynku działają m.in. prywatne firmy.

Ciekawostka:
1. Na Liście cywilnych ofiar Powstania Warszawskiego znalazłam następujące dane:
-  Michał Toniakiewicz (ur. 27.07.1899 r.) stróż, zmarł sierpień - wrzesień 1944 r. podczas egzekucji przy ul. Rakowieckiej 4;
- Tadeusz Toniakiewicz (ur. 3.04.1927 r.) zmarł sierpień - wrzesień 1944 r. podczas egzekucji przy ul. Rakowieckiej 4.