Budynek - Centrala telefoniczna - ul. Dąbrowskiego 30

Zdjęcie wykonałam w kwietniu 2017 r.

Budynek przy ul. Dąbrowskiego 30, wybudowany w 1934 r. wg projektu Heleny i Szymona Syrkusów na zlecenie P.A.S.T. (Polskiej Akcyjnej Spółki Telefonicznej).
Na budynek składają się pomieszczenia techniczne i mieszkania dla pracowników.
Kiedyś wejście do budynku było usytuowane na rogu ul. Dąbrowskiego i ul. Wiśniowej (tam gdzie kolumna widoczna na pierwszym zdjęciu), natomiast obecnie funkcjonuje główna klatka schodowa na planie półkola od ul. Wiśniowej.

W 2015 r. została wydana decyzja z pozwoleniem na rozbudowę pod cele biurowe.

Obecnie przy wejściu od ul. Wiśniowej powieszono żółtą kartę informacyjną, więc podejrzewam, że Ktoś nabył budynek.
W budynku są prowadzone prace remontowe już od 2016 r. do chwili obecnej (2018 r.).
Na pierwszym i drugim piętrze będą się znajdować nowoczesne powierzchnie biurowe.
Minimalny moduł biurowy ma wynosić około 34 metry kwadratowe.

Ciekawostki:

1. Jeśli ktoś miałby ochotę zerknąć na ofertę sprzedaży powyższego budynku (cena 3 950 000 PLN) to polecam poniższy link (osobiście zerknęłam z czystej ciekawości):
http://www.biura.pl/pl/obiekt/opis/361tp1/typ/1/sprzedaz-warszawa-jaroslawa-dabrowskiego-30
2. W dniu 26 września 1944 r. w starciu z niemieckimi czołgami na rogu budynku (tam, gdzie kolumna) zginęła 21-letnia Katarzyna Zofia Borowińska ps. Magda - łączniczka i sanitariuszka Kompanii B2 Batalionu "Bałtyk", Pułk AK "Baszta". 

Aktualizacja ( 26 czerwiec 2018 r.).

Udało mi się wykonać zdjęcia pierwotnego wejścia usytuowanego na rogu ul.Dąbrowskiego i ul.Wiśniowej. Prace remontowe trwają i kolejne elementy budynku są wymieniane, usuwane, burzone. 

Kiedyś w rogu był dawny aparat telefoniczny na żetony.

Twórczość różna.

W tej chwili ( już 27 czerwiec 2018 r. ) po wejściu i oknach z moich zdjęć już nie ma śladu... zostały wyburzone dwa duże otwory.

Kolejne zdjęcia wejścia (wykonane przeze mnie 1 lipca 2018 r.).

Aktualizacja - maj 2020 r.
Zdjęcia wykonałam w maju 2020 r. Ujęcia wykonane od ul. J. Dąbrowskiego.

Kino Stolica / Iluzjon - ul. Narbutta 50a

Budynek dawnego kina "Stolica” znajduje się nadal przy ulicy Narbutta 50A. Został wybudowany w latach 1949−1950 wg projektu Mieczysława Pipreka w stylu socrealizmu.

A współcześnie mieści się teraz w tym samym budynku - Kino Iluzjon, to kino - muzeum należące do Filmoteki Narodowej ulokowane pośrodku skweru Słonimskiego. Budynek kina wpisany jest do rejestru zabytków.

Pokazywane są tu stare, klasyczne filmy, organizowane festiwale, przeglądy i pokazy specjalne. Iluzjon powstał w połowie lat 50. i na początku miał swoją siedzibę w Alei Szucha, potem w kinie Polonia i w kinie Śląsk, w to miejsce przeniósł się w 1997 r. W 1998 r. w plebiscycie Gazety Wyborczej kino zdobyło tytuł "Miejsce Magiczne", a w kwietniu 2001 r. Rada Miasta przyznała Iluzjonowi wyróżnienie i medal "Zasłużony dla Warszawy".

Budynek kina z 1950 r., choć wpisany do rejestru zabytków, na początku XXI w. był w na tyle złym stanie, że jego dalsze użytkowanie było niebezpieczne. Właściciel, Max Film, nie kwapił się do jego remontu, a Ministerstwo Kultury początkowo nie chciało przejąć budynku i instytucji. Dopiero w listopadzie 2008 r. kino przeniosło się do Biblioteki Narodowej, gdzie początkowo przewidywano, że będzie znajdować się trzy lata. Remont budynku przy ul. Narbutta podjęto jednak dopiero w maju 2011 r. z zamiarem ukończenia go do końca 2011 r., jednak prace opóźniły się, wobec czego kino otwarto 9 listopada 2012 r. Koszt przebudowy wyniósł 17 mln złotych.

Podczas prac odnaleziono skrzynię z amunicją z czasów II wojny światowej.

Ciekawostki: 

1. W tym pomieszczeniu mieściły się kasy biletowe (w czasach kiedy kino nie było oblegane można było przekonać się o świetnej akustyce tego miejsca).
2. Krótki około trzy i pół minuty filmik ze zdjęciami (serdecznie polecam)
   http://www.iluzjon.fn.org.pl/static/9/17/o-kinie-iluzjon-troche-historii.html;
3. Kino ma w swojej ofercie seanse z muzyką na żywo - cena 17 zł.
4. Pozwolę sobie wspomnieć, że będąc dzieckiem byłam w tym kinie i jako nastolatka również na kultowym "Rejsie", wystrój sali kinowej nadawał dodatkowego smaczku np. stare trzeszczące, obite materiałem, drewniane fotele :) bardzo miłe wspomnienia.
   Aktualizacja (16.01.2019 r.).
   Podobnież w budynku znajdowała się (właśnie nie wiem czy nadal tam jest?) od 1950 r. tkanina dekoracyjna - żakard autorstwa Zofii Matuszczyk-Cygańskiej.

Zdjęcia wykonałam w czerwcu 2018 r.

Otoczenie Kina.

Budynek - ul. Malczewskiego 20

Malczewskiego 20 – tzw. "Dom Heinrichów" budynek według projektu Jana Koszczyc-Witkiewicza.

Dziełem architektury 20-lecia jest właśnie dom Heinrichów mieszczący się przy ul. Malczewskiego 20 na Mokotowie. To nieco zwariowane dzieło łączące nowoczesny modernizm lat dwudziestych z architekturą tradycyjną (wysokie dachy i ceglane opaski) znalazło swoje miejsce w rejestrze zabytków.

Lotnisko Mokotowskie - Pole Mokotowskie

Lotnisko Mokotowskie – nieistniejące obecnie lotnisko, funkcjonujące w latach 1910–1939 na terenie Pola Mokotowskiego.

Lotnisko to powstało jako pierwsze w Warszawie i tutaj, w maju 1910, powstało Warszawskie Towarzystwo Lotnicze Awiata założone przez księcia Stanisława Lubomirskiego. Odbyły się tu pierwsze w Polsce wzloty aeroplanów. W okresie I wojny światowej lotnisko zajęte przez Niemców, którzy zbudowali tu m.in. 21 hangarów, specjalny hangar dla sterowca miękkiego typu Parceval, budynki szkoły lotniczej i budynki gospodarcze. Po odzyskaniu niepodległości już w roku 1919 to na tym lotnisku tworzył się zalążek polskiego lotnictwa wojskowego, przemysłu lotniczego i instytutów badawczych związanych z lotnictwem. Już w 1918 planowano zlikwidowanie lotniska, które znajdowało się w granicach miasta i ograniczało jego rozwój na rzecz lotnisk sportowego na Młocinach, wojskowego na Okęciu i komunikacyjnego na Gocławiu.

Od 1920 z lotniska mokotowskiego odbywały się regularne loty pasażerskie (towarzystwa: "Franco Rumaine", "Aerolloyd", "Aerolot" i ostatecznie PLL "LOT"), a w 1929 tu powstał polski przewoźnik Polskie Linie Lotnicze "LOT", od 1930 oficjalnie przyjęty do IATA z kodem LO. Odbywały się stąd początkowo regularne loty międzynarodowe do Bukaresztu, później do Aten, Bejrutu i Helsinek. W 1927 założono tu Akademicki Aeroklub Warszawski.

W 1930 zaczęły się przenosiny lotniska na Okęcie, od 1935 na jego teren zaczęła się tu ekspansja budownictwa mieszkaniowego, planowano budowę dzielnicy im. Piłsudskiego i świątyni Opatrzności.

Na lotnisku mokotowskim odbywały się, także krajowe i międzynarodowe zawody samolotowe i balonowe, szkolono tu pilotów i urządzano wielkie pokazy lotnicze. Lotnisko to odegrało też dużą rolę w 1939 w czasie kampanii wrześniowej, stacjonowały tu czasowo 152 Eskadra Myśliwska włączona do Brygady Pościgowej i toruńska 41 Eskadra Rozpoznawcza, 2 września formowano tu Pluton Łącznikowy Naczelnego Dowódcy Lotnictwa, a od 9 września Zespół Lotniczy Obrony Warszawy.

W okresie II wojny światowej lotnisko zajęte przez Niemców przez obronę przeciwlotniczą z działalnością lotniczą ograniczoną do minimum. Po wojnie było to lotnisko czasowe nazwane Mokotów II wykorzystujące fragment dawnej przestrzeni jako czasowe miejsce stacjonowania samolotów przed defiladą z okazji Dnia Zwycięstwa. Ostatecznie zlikwidowane po 1947, obecnie pokryte zabudową oraz parkiem Pole Mokotowskie. Historię lotniska upamiętnia dziś tylko obelisk we wschodniej części parku.

Art deco House - ul. Kazimierzowska 81

Obecnie - 2013 r.

Projekt

"D.m., 3p. - 8000 metrów sześciennych - ul. Kazimierzowska 81 - wł.: młż. Gorgolewscy, tamże, tel. 4.20-78 - pr. i k.: inż.-arch. W. Weker (...)." - Źródło: Przegląd Budowlany z 1937 r.

Warszawski apartamentowiec Art Déco House ma nawiązywać do stylu panującego w latach 30. ubiegłego wieku. Właśnie zakończono pierwszy etap inwestycji.

Art Déco House to jedna z inwestycji prowadzonych przez Grupę Landeskrone. Autorem pomysłu na apartamentowiec w stylu art déco jest książę Jan Lubomirski-Lanckoroński. Jego zamiarem było stworzenie budynku jedynego w swoim rodzaju i jednocześnie funkcjonującego w już istniejącej zabudowie. Projekt wykonała pracownia Interior House. Projekt składa się z luksusowych apartamentów o powierzchni od 53 do 258 m2 wraz z obszernymi balkonami, zielonym patio i ogrodem. Obecnie ukończono pierwszy etap inwestycji, a w mieszkaniach są już pierwsi lokatorzy. W następnej kolejności przewidziana jest spektakularna nadbudowa. Ponad czwartym piętrem wznieść się mają dwupoziomowe, mocno przeszklone apartamenty z zielonymi tarasami. Penthouse'y wyposażone w najnowszy sprzęt AGD, kominki i klimatyzację.

We wnętrzach spotkamy ozdobne gzymsy, eleganckie parkiety oraz wysokiej klasy stylowe meble nawiązujące do dawnej epoki art deco. W kondygnacji podziemnej znajdą się: sauna oraz fitness, które mają być dostępne wyłącznie dla mieszkańców.

Ciekawostka:

•  Z budynkiem na ulicy Kazimierzowskiej związana jest warta uwagi historia. Ukrywał się w nim sam generał August Emil Fieldorf pseudonim „Nil” (1894 – 1953). Był wzorowym żołnierzem, dowódcą Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej AK i ogromnym patriotą. Poświęcił całe swoje życie walce z kolejnymi okupantami Polski, za co poniósł najwyższą karę. Na mocy wyroku dyspozycyjnego sądu, został powieszony 24 lutego 1953 w pobliskim więzieniu przy ul. Rakowieckiej. W planach inwestora jest również stworzenie i zawieszenie na ścianach budynku tablicy upamiętniającej zasługi i bohaterską postawę generała Fieldorfa.
  
  
  AKTUALIZACJA.
  
  

  

  Zdjęcia wykonałam w lipcu 2017 r. Wszystkie przedstawiają tył budynku.