Kościół pw. Św. Michała Archanioła

Dnia 8 września 1853 r. poświęcono kamień węgielny pod budowę nowego kościoła na Mokotowie. Ofiarodawcą placu był książę Michał Radziwiłł. Konsekracji kościoła pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny dokonał 8 września 1856 roku ks. abp A. M. Fijałkowski. W latach 1893-99 miała miejsce gruntowna przebudowa kościoła.

Dnia 20 listopada 1917 r. ks. abp Aleksander Kakowski wydał dekret ustanawiający parafię św. Michała Archanioła, pierwszą na Mokotowie. Pierwszym proboszczem został ks. Karol Bliziński, który w latach 1914-37 gruntownie odremontował i urządził wnętrze kościoła. W okresie tym zbudowano m.in. dzwonnicę i kaplicę pogrzebową (1924).

W czasie kampanii wrześniowej (1939) kościół uległ częściowemu, a podczas Powstania Warszawskiego (1944) - całkowitemu zniszczeniu. W roku 1945 proboszcz ks. Jan Szmigielski dokonał prowizorycznej odbudowy części kościoła, by umożliwić posługę duszpasterską w zniszczonej Warszawie. W 1947 r. proboszczem został ks. Stefan Piotrowski, który rozpoczął budowę całkowicie nowego kościoła na trzykrotnie większym gruncie.

8 grudnia 1951 r., w dniu Niepokalanego Poczęcia NMP, ks. Stefan kardynał Wyszyński, ówczesny prymas Polski, poświęcił kamień węgielny pod jego budowę. 21 listopada 1959 r., w dniu Ofiarowania Matki Bożej, dokonana została konsekracja wschodniej, a 16 listopada 1966 r., w dniu Matki Bożej Miłosierdzia, zachodniej części kościoła. Obu konsekracji dokonał ks. prymas Stefan Wyszyński. W głównym ołtarzu umieszczono relikwie św. Stanisława - biskupa i męczennika, oraz św. Agnieszki - męczennicy.

Od 30 czerwca 2013 r. nowym proboszczem parafii jest ksiądz Jan Konarski.

Budynek - Centrala telefoniczna - ul. Dąbrowskiego 30

Zdjęcie wykonałam w kwietniu 2017 r.

Budynek przy ul. Dąbrowskiego 30, wybudowany w 1934 r. wg projektu Heleny i Szymona Syrkusów na zlecenie P.A.S.T. (Polskiej Akcyjnej Spółki Telefonicznej).
Na budynek składają się pomieszczenia techniczne i mieszkania dla pracowników.
Kiedyś wejście do budynku było usytuowane na rogu ul. Dąbrowskiego i ul. Wiśniowej (tam gdzie kolumna widoczna na pierwszym zdjęciu), natomiast obecnie funkcjonuje główna klatka schodowa na planie półkola od ul. Wiśniowej.

W 2015 r. została wydana decyzja z pozwoleniem na rozbudowę pod cele biurowe.

Obecnie przy wejściu od ul. Wiśniowej powieszono żółtą kartę informacyjną, więc podejrzewam, że Ktoś nabył budynek.
W budynku są prowadzone prace remontowe już od 2016 r. do chwili obecnej (2018 r.).
Na pierwszym i drugim piętrze będą się znajdować nowoczesne powierzchnie biurowe.
Minimalny moduł biurowy ma wynosić około 34 metry kwadratowe.

Ciekawostki:

1. Jeśli ktoś miałby ochotę zerknąć na ofertę sprzedaży powyższego budynku (cena 3 950 000 PLN) to polecam poniższy link (osobiście zerknęłam z czystej ciekawości):
http://www.biura.pl/pl/obiekt/opis/361tp1/typ/1/sprzedaz-warszawa-jaroslawa-dabrowskiego-30
2. W dniu 26 września 1944 r. w starciu z niemieckimi czołgami na rogu budynku (tam, gdzie kolumna) zginęła 21-letnia Katarzyna Zofia Borowińska ps. Magda - łączniczka i sanitariuszka Kompanii B2 Batalionu "Bałtyk", Pułk AK "Baszta". 

Aktualizacja ( 26 czerwiec 2018 r.).

Udało mi się wykonać zdjęcia pierwotnego wejścia usytuowanego na rogu ul.Dąbrowskiego i ul.Wiśniowej. Prace remontowe trwają i kolejne elementy budynku są wymieniane, usuwane, burzone. 

Kiedyś w rogu był dawny aparat telefoniczny na żetony.

Twórczość różna.

W tej chwili ( już 27 czerwiec 2018 r. ) po wejściu i oknach z moich zdjęć już nie ma śladu... zostały wyburzone dwa duże otwory.

Kolejne zdjęcia wejścia (wykonane przeze mnie 1 lipca 2018 r.).

Aktualizacja - maj 2020 r.
Zdjęcia wykonałam w maju 2020 r. Ujęcia wykonane od ul. J. Dąbrowskiego.

Kino Stolica / Iluzjon - ul. Narbutta 50a

Budynek dawnego kina "Stolica” znajduje się nadal przy ulicy Narbutta 50A. Został wybudowany w latach 1949−1950 wg projektu Mieczysława Pipreka w stylu socrealizmu.

A współcześnie mieści się teraz w tym samym budynku - Kino Iluzjon, to kino - muzeum należące do Filmoteki Narodowej ulokowane pośrodku skweru Słonimskiego. Budynek kina wpisany jest do rejestru zabytków.

Pokazywane są tu stare, klasyczne filmy, organizowane festiwale, przeglądy i pokazy specjalne. Iluzjon powstał w połowie lat 50. i na początku miał swoją siedzibę w Alei Szucha, potem w kinie Polonia i w kinie Śląsk, w to miejsce przeniósł się w 1997 r. W 1998 r. w plebiscycie Gazety Wyborczej kino zdobyło tytuł "Miejsce Magiczne", a w kwietniu 2001 r. Rada Miasta przyznała Iluzjonowi wyróżnienie i medal "Zasłużony dla Warszawy".

Budynek kina z 1950 r., choć wpisany do rejestru zabytków, na początku XXI w. był w na tyle złym stanie, że jego dalsze użytkowanie było niebezpieczne. Właściciel, Max Film, nie kwapił się do jego remontu, a Ministerstwo Kultury początkowo nie chciało przejąć budynku i instytucji. Dopiero w listopadzie 2008 r. kino przeniosło się do Biblioteki Narodowej, gdzie początkowo przewidywano, że będzie znajdować się trzy lata. Remont budynku przy ul. Narbutta podjęto jednak dopiero w maju 2011 r. z zamiarem ukończenia go do końca 2011 r., jednak prace opóźniły się, wobec czego kino otwarto 9 listopada 2012 r. Koszt przebudowy wyniósł 17 mln złotych.

Podczas prac odnaleziono skrzynię z amunicją z czasów II wojny światowej.

Ciekawostki: 

1. W tym pomieszczeniu mieściły się kasy biletowe (w czasach kiedy kino nie było oblegane można było przekonać się o świetnej akustyce tego miejsca).
2. Krótki około trzy i pół minuty filmik ze zdjęciami (serdecznie polecam)
   http://www.iluzjon.fn.org.pl/static/9/17/o-kinie-iluzjon-troche-historii.html;
3. Kino ma w swojej ofercie seanse z muzyką na żywo - cena 17 zł.
4. Pozwolę sobie wspomnieć, że będąc dzieckiem byłam w tym kinie i jako nastolatka również na kultowym "Rejsie", wystrój sali kinowej nadawał dodatkowego smaczku np. stare trzeszczące, obite materiałem, drewniane fotele :) bardzo miłe wspomnienia.
   Aktualizacja (16.01.2019 r.).
   Podobnież w budynku znajdowała się (właśnie nie wiem czy nadal tam jest?) od 1950 r. tkanina dekoracyjna - żakard autorstwa Zofii Matuszczyk-Cygańskiej.

Zdjęcia wykonałam w czerwcu 2018 r.

Otoczenie Kina.

Budynek - ul. Malczewskiego 20

Malczewskiego 20 – tzw. "Dom Heinrichów" budynek według projektu Jana Koszczyc-Witkiewicza.

Dziełem architektury 20-lecia jest właśnie dom Heinrichów mieszczący się przy ul. Malczewskiego 20 na Mokotowie. To nieco zwariowane dzieło łączące nowoczesny modernizm lat dwudziestych z architekturą tradycyjną (wysokie dachy i ceglane opaski) znalazło swoje miejsce w rejestrze zabytków.

Lotnisko Mokotowskie - Pole Mokotowskie

Lotnisko Mokotowskie – nieistniejące obecnie lotnisko, funkcjonujące w latach 1910–1939 na terenie Pola Mokotowskiego.

Lotnisko to powstało jako pierwsze w Warszawie i tutaj, w maju 1910, powstało Warszawskie Towarzystwo Lotnicze Awiata założone przez księcia Stanisława Lubomirskiego. Odbyły się tu pierwsze w Polsce wzloty aeroplanów. W okresie I wojny światowej lotnisko zajęte przez Niemców, którzy zbudowali tu m.in. 21 hangarów, specjalny hangar dla sterowca miękkiego typu Parceval, budynki szkoły lotniczej i budynki gospodarcze. Po odzyskaniu niepodległości już w roku 1919 to na tym lotnisku tworzył się zalążek polskiego lotnictwa wojskowego, przemysłu lotniczego i instytutów badawczych związanych z lotnictwem. Już w 1918 planowano zlikwidowanie lotniska, które znajdowało się w granicach miasta i ograniczało jego rozwój na rzecz lotnisk sportowego na Młocinach, wojskowego na Okęciu i komunikacyjnego na Gocławiu.

Od 1920 z lotniska mokotowskiego odbywały się regularne loty pasażerskie (towarzystwa: "Franco Rumaine", "Aerolloyd", "Aerolot" i ostatecznie PLL "LOT"), a w 1929 tu powstał polski przewoźnik Polskie Linie Lotnicze "LOT", od 1930 oficjalnie przyjęty do IATA z kodem LO. Odbywały się stąd początkowo regularne loty międzynarodowe do Bukaresztu, później do Aten, Bejrutu i Helsinek. W 1927 założono tu Akademicki Aeroklub Warszawski.

W 1930 zaczęły się przenosiny lotniska na Okęcie, od 1935 na jego teren zaczęła się tu ekspansja budownictwa mieszkaniowego, planowano budowę dzielnicy im. Piłsudskiego i świątyni Opatrzności.

Na lotnisku mokotowskim odbywały się, także krajowe i międzynarodowe zawody samolotowe i balonowe, szkolono tu pilotów i urządzano wielkie pokazy lotnicze. Lotnisko to odegrało też dużą rolę w 1939 w czasie kampanii wrześniowej, stacjonowały tu czasowo 152 Eskadra Myśliwska włączona do Brygady Pościgowej i toruńska 41 Eskadra Rozpoznawcza, 2 września formowano tu Pluton Łącznikowy Naczelnego Dowódcy Lotnictwa, a od 9 września Zespół Lotniczy Obrony Warszawy.

W okresie II wojny światowej lotnisko zajęte przez Niemców przez obronę przeciwlotniczą z działalnością lotniczą ograniczoną do minimum. Po wojnie było to lotnisko czasowe nazwane Mokotów II wykorzystujące fragment dawnej przestrzeni jako czasowe miejsce stacjonowania samolotów przed defiladą z okazji Dnia Zwycięstwa. Ostatecznie zlikwidowane po 1947, obecnie pokryte zabudową oraz parkiem Pole Mokotowskie. Historię lotniska upamiętnia dziś tylko obelisk we wschodniej części parku.