Budynek - ul. Bachmacka 15

Zaczynamy od widoku na wejście, które jest od strony boiska prywatnej szkoły (zielony płot). Elewacja odnowiona. (Zdjęcia wykonane przeze mnie).

Tutaj wykonałam zbliżenie na furtkę i domofon - jak widać obecnie są 4 lokale mieszkalne. Ogród jest oddzielony od wejścia (siatka, oddzielna furtka na teren ogrodu).

Ciekawe czy balustrada nawiązuje do pierwotnej?

Obecnie widać od tej strony dom i taras, wcześniej ogród i ogrodzenie były bardzo zarośnięte.

Budynek powstał około 1937 r.

Dom wielorodzinny.

Poniżej krótka historia lokatorów/właścicieli domu.

Antoni Andruszkiewicz pseudonim "Tolek" (ur. 12.07.1925 r. - um. 26.09.1944 r.) przed Powstaniem Warszawskim mieszkał przy ul. Bachmackiej 15 m. 5. Poległ na ul. Malczewskiego.  

W roku 1948 w domu zakupionym przez ojca (Jana Kaczorowskiego) zamieszkała Blanka Kaczorowska (za jej sprawą aresztowano m.in. ppłk. Władysława Szczekowskiego "Leszczyca" i "Stanisława" z Oddziału II KG AK) razem z mężem Romanem Rawiczem-Voglem. W grudniu 1952 r. Blanka Kaczorowska została zatrzymana "pod zarzutem kolaboracji i agenturalnej współpracy z gestapo". Przesiedziała w więzieniu 5 lat, wyszła w 1958 r. (wyrok brzmiał - dożywotnie więzienie). W domu przy ul. Bachmackiej 15 Blanka Kaczorowska mieszkała z synem (nosił jej panieńskie nazwisko; podobnież Blanka Kaczorowska w listopadzie 1942 r. wyszła za mąż za Ludwika Kalksteina, a w połowie kwietnia 1944 r. urodziła syna), z rodziną swojego brata Włodzimierza (zm. 1975 r.), później dołączyła do lokatorów synowa Pani Blanki, a w końcu lat 60-tych młodsza siostra Irena przeprowadziła się od Pani Blanki do Szwajcarii.
28 marca 1968 r. Blanka Kaczorowska "wyjechała z turystycznym paszportem i prawem wielokrotnego przekraczania granicy" do Francji.

Podaję źródło, gdyby ktoś miał ochotę zgłębić temat (cytaty oczywiście pochodzą z podanego źródła): http://www.witoldpronobis.pl/aktualno/Sledztwo_Pronobis.pdf

Poniżej cytuję, bardzo skromne w swym opisie, ogłoszenie o możliwości kupna mieszkania przy ul. Bachmackiej 15.

"Piękny przedwojenny dom z dużymi możliwościami przebudowy, można w nim kupić mieszkanie 45- metrowe z tarasem i kominkiem." 

Źródło: http://kml.inovmapping.com/Ul-Bachmacka-15

Kamienica - ul. Bałuckiego 25

Na tym zdjęciu widzimy budynek w całej okazałości (smutny widok). Budynek opuszczony, lokatorów nie ma. Z prawej strony widać fragment bramy, przez którą wchodzi się do kamieniczki. (Wszystkie zdjęcia zrobione przez mnie, z odrobiną śniegu ;).

Trochę inny kąt, żeby było widać dach (nic wyjątkowego, może kiedyś wyglądał bardziej fantazyjnie). Natomiast ta biała farba na elewacji to pozostałość po lokalu usługowym.

Tutaj zejście do lokalu usługowego (sutenery?) prosto z ul. Bałuckiego.

Dla mnie najciekawsze - okno, jak spojrzymy na cały budynek znajduje się w lewym dolnym rogu i jak widać na powyższych zdjęciach nie zostało obmalowane na biało, więc nie należało do lokalu usługowego.

Budynek powstał w 1930 r. 
Elewacja jeszcze przedwojenna, widać na niej ślady po kulach. Okna z lufcikami, wejście do budynku przez bramę.

Odkryłam bardzo ciekawy dla mnie artykuł w "Kurjer Warszawski" z dnia 15 lipca 1936 r.

Wiem, że to może być dla niektórych dziwne, ale cytuję z zachwytem:

"Świeże powietrze w Mokotowie. 
Lekarz sanitarny XVI-go okręgu, dr. Jan Dybowski, do- 
konał oględzin 2-ch posesji: przy ul. Szustra 5 i Bałuckie- 
go 25 — w Mokotowie, stanowiących własność Alicji Anger- 
hoffer. Stwierdzono, że przy ul. Szustra 5 niema zlewów 
i kanałów, przeto nieczystości rozlewają się po podwórzu, 
tworząc cuchnące kałuże. Przy ul. Bałuckiego 25 — nie- 
czystości z dołu kloacznego wypompowywane są w nocy na 
sąsiedni plac Nr. 23, nadto pokrywa dołu kloacznego jest 
nieszczelna, przeto wydziela się przykra woń, zatruwając po- 
wietrze. 
Ponieważ, mimo kilkakrotnych upomnień i protokułów, 
właścicielka domów nic nie robiła w celu polepszenia warun- 
ków sanitarnych, przeto wczoraj starostwo grodzkie południo- 
wo-warszawskie skazało Angerhoffer na 200 zł. grzywny lub 
10 dni aresztu." 

Ciekawostka:
1. W wykazie ZGN Mokotów nie występuje w ogóle adres - ul. Bałuckiego 25 w związku z czym nie ma wyszczególnionego, ani pełnomocnika m.st. Warszawy, ani zarządcy.
2. W budynku mieściła się firma "Aga Ziemkiewicz M. Odzież używana". AKTUALIZACJA:

W artykule z 28 kwietnia 2009 r. Michał Wojtczuk, w "Wyborczej.pl", wskazał "listę domów komunalnych przeznaczonych do sprzedaży po wykwaterowaniu lokatorów". Wśród wymienionych budynków znalazła się kamienica przy ul. Bałuckiego 25 (7 mieszkań).
Źródło:http://warszawa.wyborcza.pl/warszawa/1,34889,6547191,Mokotow_chce_sprzedac_31_domow_komunalnych.html

Fragment tyłu domu - widoczne jedynie pierwsze piętro ze sporym balkonem. Zdjęcie wykonałam w lutym 2018 r.

Tablice pamiątkowe na murze więziennym - Areszt Śledczy w Warszawie-Mokotowie - ul. Rakowiecka 37

Wszystkie zdjęcia wykonane osobiście (kolejność zmieszczenia zdjęć: idąc od Al. Niepodległości w stronę ul. Puławskiej).

Tablica poświęcona - Kazimierzowi Pużakowi. Więzień Szlisselburga i Łubianki. Sądzony w moskiewskim Procesie Szesnastu i w procesie WRN. Więziony w więzieniu tu, na Mokotowie. Zmarł zamęczony w Rawiczu.

"Tablica" dotycząca - Generała Augusta Emila Fieldorfa, pseud. "NIL", zastępca komendanta głównego Armii Krajowej, zamordowany 24 lutego 1953 r.

Narodowe Centrum Kultury w 70. rocznicę wybuchu II wojny światowej.

Lista 283 więźniów politycznych zamordowanych w tym więzieniu w okresie PRL.

Zbliżenie na środek wyżej zamieszonej tablicy. Cytuję fragment: 

"Braciom zbawionym przez śmierć i męczeństwo, pamięć; kochanie i błogosławieństwo.(...) Warszawa 1992."

Tablica poświęcona wydarzeniom z 2 sierpnia 1944 r. Zamordowano w tym dniu 600 więźniów, część więźniów stawiło czynny opór i dzięki pomocy ludności Mokotowa oswobodziła się i dołączyła do Powstania Warszawskiego.

Tablica upamiętniająca osobę - Kpt. Kazimierza Moczarskiego (1907-1975). Więzień polityczny w latach 1945-1956. Autor "Rozmów z katem".

Kamienica - ul. Narbutta 19

Widok od ul. Św. Szczepana (zdjęcia własne).

Widok od strony kościoła p.w. Św. Szczepana.

Budynek, pomimo tego, że leży przy ul. Św. Szczepana i od tej ulicy ma wejście, ma adres ul. Narbutta 19.

Powstanie kamienicy jest datowane na lata 1925 - 1928, B. Rogaczewski. Był to dom małżeństwa Aleksandry i Mariana Bielaszewskich - informacje podane przez Urząd m. st. Warszawa.

Natomiast w "Kronice Warszawskiej" z 1926 r. (wydanie z marca - nr 3) można znaleźć zapis, że Inspekcja budowlana zatwierdziła w marcu 57 projektów robót budowlanych m.in. właśnie  "Bielaszewski, Narbutta 19".

Na elewacji widać ślady po kulach.

Właścicielem nieruchomości na dzień 4 stycznia 2016 r. było m. st. Warszawa.

Zgodnie z Uchwałą nr LXX/2187/2010 Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 14 stycznia 2010 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu Starego Mokotowa budynek przy ul. Narbutta 19 jest obiektem chronionym wspomnianym planem.

Ciekawostki:
1. Szukając informacji o Państwu Bielaszewskich znalazłam informację o Panu Jerzym Marianie Bielaszewskim, pseudonim "Wiktor"; ur. 21 sierpnia 1904 r.; oficer informacyjny; stopień major; imiona rodziców: Marian i Aleksandra; oddział: Armia Ludowa - Sztab Główny. Szlak bojowy - Śródmieście.
Pan był kierownikiem referatu informacji niemieckiej w Wydziale Wojskowym Oddziału II (Informacji) Dowództwa Naczelnego Armii Ludowej - sierż. AL. inż. Marian Bielaszewski "Wiktor".
Kolejna informacja głosi, że zgodnie z Uchwałą/rozporządzeniem w Stanach Zjednoczonych z dnia 19 sierpnia 1957 r. zostało uchwalone, że "A-6282605, Gutnayer, Josef Marian, formerly Jerzy Marian Bielaszewski."
2. Znalazłam reklamę w prasie: Architektura i Budownictwo z 1930 r. Pod Malarskie Zakłady, na pierwszym miejscu:
"Przedsiębiorstwo Robót Malarskich - Remonty Ogólne
Marjan Bielaszewski
Warszawa, Narbutta 19 (dom własny), Tel. 138-28."

W związku z powyższymi informacjami przypuszczam, że Pan Jerzy Marian Bielaszewski był synem właścicieli nieruchomości przy ul. Narbutta 19. Prawdopodobnie po wyjeździe dom Państwa Bielaszewskich zmienił właściciela. - To są oczywiście tylko moje przypuszczenia. Może Ktoś coś wie więcej?

Poniższe zdjęcie wykonałam w lipcu 2016 r., ujęcie od ul. Narbutta.

Tablica pamiątkowa - ul. Goszczyńskiego 1 (Szpital)

ul. Goszczyńskiego 1 – Szpital Elżbietanek – w dniach 27 – 29 sierpnia 1944 r. hitlerowcy zniszczyli ogniem artylerii i bombami lotniczymi szpital, mimo wywieszonej flagi Czerwonego Krzyża. Miejsce upamiętnione tablicą na głazie.

Ładne, zadbane miejsce pamięci. Nasadzenia uformowane, przed samą tablicą nasadzone begonie. W tle widać ogrodzenie Szpitala.