Instytut Moralnie Zaniedbanych Dzieci - ul. Puławska 97

Opis:

~1853 Henryk Marconi. Klasycystyczny. Wystawiony dla pierwszej placówki wychowawczej w Warszawie założonej w 1830 roku z inicjatywy Fryderyka hr Skarbka (do czasu wybudowania tej siedziby Instytut zajmował kolejno różne budynki w mieście). Częściowo wypalony w 1944 roku. Odbudowa 1948-1950 J. Brzeziński dla Państwowego Zakładu Wychowawczego.

Projektanci (związani z historią obiektu, wymienieni w porządku alfabetycznym):

Jerzy Brzeziński, Henryk Marconi

Tzw. Instytut Mokotowski

Instytut Moralnie Zaniedbanych Dzieci został powołany do życia dzięki staraniom Fryderyka hr. Skarbka. Inicjatywa ta została zrealizowana zarówno dzięki wsparciu ze strony osób prywatnych, jak i administracji państwowej. Wzmiankowany Instytut został otworzony z dniem 1 października 1830 r., z założeniem wdrożenia prawidłowego wychowania tzw. „moralne zaniedbanych dzieci”. Znajdował się on w oddzielnym domu, zakupionym na własność Instytutu. W momencie, gdy opuściło już mury tego Instytutu 10 wychowanków, na skutek wydarzeń 1831 r. wielu dobroczyńców i założycieli tej instytucji wyjechało jednak z Warszawy, co wiązało się z szybkim wyczerpaniem funduszy, przeznaczonych na utrzymanie wzmiankowanej instytucji. Miały przecież owe fundusze napływać w formie darów od nieobecnych już po wybuchu Powstania Listopadowego osób.  

Na mocy decyzji Rady Administracyjnej z dnia 23 marca/4 kwietnia 1834 r., korzystając z funduszów, jakie pozostały po nieistniejącym już pierwotnym Instytucie Moralnie Zaniedbanych Dzieci, a także czerpiąc z dobrowolnych składek oraz przy współudziale pomocy rządowej (w formie bezpłatnej dostawy materiałów budowlanych), Rada Opiekuńcza wystawiła budynek przeznaczony dla nowego już Zakładu Wychowania Dzieci Moralnie Zaniedbanych. Stanął on na terenie ogrodu należącego do Domu Przytułku i Pracy w Warszawie , praktycznie w całkowitej izolacji od terenów tego ostatniego ośrodka, gdzie przebywali notoryczni już „włóczędzy i żebracy”. Jedyną rzeczą jaka łączyła oba instytuty była wspólna administracja. W nowo wybudowanym domu zagospodarowano pomieszczenia mieszczące jednocześnie 28 wychowanków, a także przygotowano ubrania i wszelkie niezbędne sprzęty i naczynia. Dopiero po dokonaniu tych wszystkich czynności, reanimowany niejako Instytut/Zakład otworzył formalnie swoje podwoje w dniu 1 stycznia 1835 r. 

Zgodnie z zasadami organizacji i funkcjonowania Instytutu, mogli w nim przebywać ci chłopcy w wieku od 6 do 14 lat, którzy zostali zatrzymani przez policję za włóczęgostwo, żebractwo czy drobne kradzieże. Ośrodek przyjmował też tzw. dzieci zdemoralizowane, które zostały oddane tu przez własnych rodziców czy opiekunów.

Jako Młodzieżowy Dom Kultury przy ulicy Puławskiej 97 placówka istnieje od 1 stycznia 1968 roku.

W dniu 16 listopada 2012 r. odbyło się uroczyste spotkanie pt.: " 150 lat historii Instytutu Moralnie Zaniedbywanych Dzieci, jako przykład działań na rzecz kultury, oświaty i wychowania w Warszawie i na Mokotowie".

Ciekawostka:

1. W ciągu całego roku 1838 opuściło Instytut ogółem 37 „pensjonariuszy”, spośród których:

a) jedenastu chłopców przekazano do rodziców względnie opiekunów, traktując ich jako osoby które poprawiły w międzyczasie swój charakter,
b) siedemnastu chłopców przekazano „do terminu” odbywanego u majstra, względnie umieszczono ich w domach prywatnych w charakterze służących,
c) pięciu chłopców przeniesiono do pobliskiego Domu Przytułku i Pracy, traktując ich jako „niepoprawnych” osobników,
d) dwóch chłopców przekazano do Zakładu Wojennych Kantonistów.
e) jeden chłopiec uciekł z Instytutu.
f) jeden chory chłopiec pozostawał poza murami Instytutu, przebywając w szpitalu.