Willa Teodozjusza Raczyńskiego - ul. Łowicka 33

Styczeń 2016 r. Zdjęcia własne, sceneria zimowa.

To zdjęcie według mnie ładniejsze (kwestia ośnieżonych drzew).  Z lewej strony widać dwa garaże przynależące do willi.

"Słynne" (jeżeli ktoś raz je zobaczył, to bez większego wysiłku wiedział, na terenie, której willi stoją) figury stojące przed wejściem.

Z prawej strony również znajduje się (normalnie użytkowane) wejście do willi.

Willa wybudowana około 1935 r. Należała do "znanego bankowca i opiekuna sierot" (nie znalazłam potwierdzenia na cytowane określenia właściciela), Teodozjusza Raczyńskiego (zm. 8 marca 1955 r.). 

Teodozjusz Raczyński przeznaczył piętro na potrzeby filantropijne.

Podobnież po II wojnie światowej dom został podzielony na cztery mieszkania.

Na elewacji wyraźnie widać ostrzały po Powstaniu Warszawskim.

Na jednej ze stron mignęło mi zdanie, że z tego właśnie domu do Powstania Warszawskiego wyszła Helena Ratyńska, lat 23, która zginęła podczas odwrotu dnia 27 września 1944 r. (Znalazłam informację, że kobieta o tym samym nazwisku, wieku itd. faktycznie zginęła podczas odwrotu, ale nazywała się Anna Ratyńska, pseudonim "Wacława").

Obecnie jedno z mieszkań podobnież nadal należy do rodziny pierwszego właściciela.

Ciekawostki:
Poniżej znalezione informacje o pierwszym właścicielu - Teodozjuszu Raczyńskim:
1. Ciekawe czy właściciel willi napisał "Pod słońcem Afryki: wrażenia z wycieczki do Egiptu i Ziemi Świętej." Autorem jest właśnie Teodozjusz Raczyński, wydawnictwo: Zakłady Graficzne E. i K. Koziańskich, 1930 r.
2. "Na zasadzie art. 32 Dekretu o tymczasowej organizacji Władz Naczelnych (Dź. Pr. No 1, poz. 1) zostali przez Ministra Sprawiedliwości zamianowani: (...) Teodozjusz Raczyński, sekretarz w Ministerstwie Sprawiedliwości - kontrolerem w Ministerstwie Sprawiedliwości (...)."
Źródło: Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości. Warszawa, No 13, 31 grudnia 1918.
3. Był jednym z członków Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego w dniu 31 grudnia 1913 r. w Warszawie.
Źródło: "Ziemia. Tygodnik Krajoznawczy Ilustrowany. 11 kwietnia 1914 r., nr 15, ROK V.
4. W skład zarządu Warszawskiego Towarzystwa Opieki Dziećmi Więźniów w Warszawie wchodził m.in. Teodozjusz Raczyński. 
Źródło: Sprawozdanie z 1909 r. czynności Warszawskiego Towarzystwa Opieki Dziećmi Więźniów za rok.
5."Na dzieci więźniów. Dziś na rzecz dzieci więźniów, pozbawionych opieki, od- bywa się sprzedaż rabatowa w sklepie materjałów piśmien- nych Spółki studenckiej przy ul. Marszałkowskiej .Ńv sl. W sprzedaży uczestniczą.:'pani Kierznowska z córką Ma- rją oraz pannami OłJakowskiemi i Dolińską. Asystują pp. Jerzy Wiewiorski i Teodozjusz Raczyński." 

Źródło: Kurjer Warszawski: dodatek poranny. R.85, 1905, nr 346.

Willa Bolesława Haca - ul. Madalińskiego 86

Zdjęcie zrobione przeze mnie - jesień 2015 r.

Zdjęcie wykonane - styczeń 2016 r. Jak widać, dawno zamknięty kiosk szpeci widok na wille.

Na budynku widnieje rok powstania willi - 1928.

Nazwa historyczna: willa Bolesława Haca.

Obecnie (2016 r.) właścicielem gruntu jest m. st. Warszawa.

Pod tym adresem można znaleźć dwie firmy: Horus sp.j. Rembiszewski, Rybarczyk; Przedsiębiorstwo Usługowo-Wytwórcze Alpaka s.c. Łysiak Warszawa.

Ciekawostki:
Trochę ;) faktów o pierwszym właścicielu willi - Bolesławie Hacu.
1. Według powstańczego biogramu Bolesław Hac należał do Armii Krajowej- Grupy Bojowej "KRYBAR"; WSOP (rozwinięcie skrótu: Wojskowa Służba Ochrony Powstania) zgrupowanie "CUBRYNA" (Elektrownia); VII Pluton. Szlak bojowy: Powiśle.
2. Cytuję fragment artykułu Tomasza Urzykowskiego "Walka o prąd. Epopeja elektrowni na Powiślu." z dnia 26.07.2014 r.: 
"Poza 130-osobową załogą na terenie elektrowni przebywało dużo cywilów, przeważnie z rodzin pracowników - Bolesław Hac, były naczelny inżynier zakładu, pisał, że do wyżywienia było 600 osób. Podczas ostrzału cywile kryli się w schronie gmachu administracyjnego. W schronie panowało przepełnienie, zachodziła więc obawa, że może wybuchnąć epidemia. Wydano zarządzenie o zachowaniu czystości, usuwaniu śmieci z korytarza i wszystkich pomieszczeń, myciu wszystkich podłóg itp. Do zarządzeń tych wszyscy zastosowali się. Najgorzej było z pracą. Z wielkim trudem zorganizowano szycie i napełnianie sienników, naprawę bielizny dla żołnierzy itp." - relacjonował inż. Hac ("Ludność cywilna w Powstaniu Warszawskim")."
- źródło: http://wyborcza.pl/alehistoria/1,139908,16382922,Walka_o_prad__Epopeja_elektrowni_na_Powislu.html
3. Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej, powziętą na posiedzeniu w dniu 30 kwietnia 1945 r. za zasługi i wydajne przyczynienie się do odbudowy Elektrowni Warszawskiej został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi m.in. inż. Hac Bolesław.
4. 21 maja 1946 r. Prezesem 7-osobowego Zarządu Oddziału Warszawskiego SEP (rozwinięcie skrótu: Stowarzyszenie Elektryków Polskich)"(...) został kol. Bolesław Hac, który pełnił tę funkcję przez 3 kadencje."
Źródło:http://marie-www.ee.pw.edu.pl/sep-ow/PLI/konf/90-lat/jszast-90latOWsep.pdf

5. Inż. Bolesław Hac (ur. 1886 r. - zm. 19.02.1975 r. w Warszawie; żył 89 lat) spoczywa na Cmentarzu Stare Powązki. Spoczywają z nim jeszcze trzy osoby: Franciszek Hac (zm. 13.06.1913 r., lat 53), Bohdan Hac (symbolicznie, ponieważ zginął podczas Powstania Warszawskiego; żył 20 lat), Halina Hac (pracownica służby zdrowia od 1911 r.; zm. 10.10.1969 r.; żyła 82 lata). Pomnik należy do Warszawskich Zabytkowych Pomników Nagrobnych (powstał w 1913 r. z marmuru i piaskowca).

Źródło: http://cmentarze.um.warszawa.pl/pomnik.aspx?pom_id=1972

Budynek - ul. Łyżwiarska 1 (zdziwienie)

Widok od ul. Kieleckiej. Ładne duże "podwórko". Teren ogrodzony. Wszystkie zdjęcia robione przeze mnie w styczniu 2016 r.

Wejścia na klatki schodowe zadbane, jak i cała elewacja.

Moje "zdziwienie", czyli adres na tabliczce - ul. Łyżwińska 1. Przy budynku jest furtka w ogrodzeniu. Z boku na budynku jest tablica z nazwą ulicy Kieleckiej.

Bok budynku, nadal od ul. Kieleckiej.

Dłuższa chwila na podziwianie balustrad i ul. L. Różyckiego.

Tutaj widok w pełnej krasie od ul. Różyckiego.

Z prawej, tam daleko ;), widać drugi budynek o tym samym adresie i ul. Łyżwiarska za tym drugim budynkiem. 

Dla odważnych i "wtajemniczonych", gdzie leży budynek o adresie Łyżwiarska 1? Podczas spaceru poniosły mnie nogi w osiedla (odśnieżone przez dozorców ścieżki były bardziej zachęcające niż błoto pośniegowe itp.) i znalazłam się przy skrzyżowaniu ulic: Kielecka i L. Różyckiego. Patrzę na tabliczkę na budynku, a tutaj niespodzianka... ul. Łyżwiarska 1. Polecam zerknąć na mapę. Na upartego budynek jest naprawdę blisko ul. Łyżwiarskiej, niektórzy pewnie uznają to za normalne i że się czepiam.
Jednakże moje lekkie zdziwienie może chyba tłumaczyć fakt, że budynek tworzy razem z innymi budynkami w okolicy - Osiedle WSM Mokotów - Kolonia I, a w tle, z prawej strony na ostatnim zdjęciu widać drugi budynek o tym samym adresie, czyli ul. Łyżwiarska 1 (tylko, że ten budynek leży przy skrzyżowaniu ul. L. Różyckiego i pożądanej przeze mnie ul. Łyżwiarskiej). Oba oczywiście powstały w latach 1948- 1952. Zaprojektowali je dwaj Panowie: Stefan Tworkowski i Zasław Stanisław Malicki.

Tablica pamiątkowa - Teren II Ogrodu Jordanowskiego - ul. Odyńca 6

Tutaj trochę większa perspektywa. Z tyłu za tablicą widać budynki przy ul. Odyńca. Tablica stoi przodem do ul. Ursynowskiej. Z lewej strony jest boisko do koszykówki, a z prawej górka (zima -sanki; lato-przedstawienia teatralne dla dzieci).

Symboliczny wieniec od Prezydent m. st. Warszawy - Hanny Gronkiewicz-Waltz. (Zdjęcia własne z końca 2015 r.)

Widać na zdjęciu problemy z zachowaniem czytelności/wyrazistości niektórych liter w wyrazach. Widziałam wcześniejsze zdjęcia tej tablicy i wszystko było dobrze (może to sprawa niewłaściwego środka do czyszczenia tablicy). Projektant inż. Eugeniusz Guzek.

Zacytuję treść tablicy:

"Żołnierz AK - Działacz Harcerski

W Okresie Okupacji Niemieckiej 1939 - 1944

Komendant Chorągwi Warszawskiej ZHP

>Szarych Szeregów<

Członek Komendy Gł. Organizacji >WAWER<

Komendant Org. >ZAWISZA< Szarych Szeregów

Odznaczony Orderem Wojennym

Virtuti Militari

W Latach 1956 - 1996

Przewodn. Związku Harcerstwa Polskiego

PPOR. HM.

STEFAN MIROWSKI

>BOLEK<

1920 - 1996

Całym Życiem Służył Bogu i Polsce

Był Prawdziwym Wzorem i Przykładem

Dla Wielu Pokoleń Młodzieży

CZEŚĆ JEGO PAMIĘCI !

Żołnierze Pułku AK >BASZTA<

>RADIOSTACJA< Szare Szeregi

Władze i Społeczeństwo Mokotowa

Październik 2008 r.".

10 października 2008 r. w Ogrodzie Jordanowskim przy ul. Antoniego Odyńca 6 odsłonięto tablicę harcmistrza Stefana Mirowskiego^.

Stefan Mirowski zmarł podczas światowej konferencji skautowej w Oslo. Pochowano go na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Ciekawostki:
1. W Warszawie przy ul. Filtrowej 83 również umieszczono tablicę upamiętniającą Stefana Mirowskiego.
2. Według mnie jest to nietypowe miejsce na taką poważną tablicę pamięci. Z tego co się orientuję w 2010 r. zdążono zdewastować tablicę, przewracając ją (przykre). 

Budynek - ul. Bachmacka 15

Zaczynamy od widoku na wejście, które jest od strony boiska prywatnej szkoły (zielony płot). Elewacja odnowiona. (Zdjęcia wykonane przeze mnie).

Tutaj wykonałam zbliżenie na furtkę i domofon - jak widać obecnie są 4 lokale mieszkalne. Ogród jest oddzielony od wejścia (siatka, oddzielna furtka na teren ogrodu).

Ciekawe czy balustrada nawiązuje do pierwotnej?

Obecnie widać od tej strony dom i taras, wcześniej ogród i ogrodzenie były bardzo zarośnięte.

Budynek powstał około 1937 r.

Dom wielorodzinny.

Poniżej krótka historia lokatorów/właścicieli domu.

Antoni Andruszkiewicz pseudonim "Tolek" (ur. 12.07.1925 r. - um. 26.09.1944 r.) przed Powstaniem Warszawskim mieszkał przy ul. Bachmackiej 15 m. 5. Poległ na ul. Malczewskiego.  

W roku 1948 w domu zakupionym przez ojca (Jana Kaczorowskiego) zamieszkała Blanka Kaczorowska (za jej sprawą aresztowano m.in. ppłk. Władysława Szczekowskiego "Leszczyca" i "Stanisława" z Oddziału II KG AK) razem z mężem Romanem Rawiczem-Voglem. W grudniu 1952 r. Blanka Kaczorowska została zatrzymana "pod zarzutem kolaboracji i agenturalnej współpracy z gestapo". Przesiedziała w więzieniu 5 lat, wyszła w 1958 r. (wyrok brzmiał - dożywotnie więzienie). W domu przy ul. Bachmackiej 15 Blanka Kaczorowska mieszkała z synem (nosił jej panieńskie nazwisko; podobnież Blanka Kaczorowska w listopadzie 1942 r. wyszła za mąż za Ludwika Kalksteina, a w połowie kwietnia 1944 r. urodziła syna), z rodziną swojego brata Włodzimierza (zm. 1975 r.), później dołączyła do lokatorów synowa Pani Blanki, a w końcu lat 60-tych młodsza siostra Irena przeprowadziła się od Pani Blanki do Szwajcarii.
28 marca 1968 r. Blanka Kaczorowska "wyjechała z turystycznym paszportem i prawem wielokrotnego przekraczania granicy" do Francji.

Podaję źródło, gdyby ktoś miał ochotę zgłębić temat (cytaty oczywiście pochodzą z podanego źródła): http://www.witoldpronobis.pl/aktualno/Sledztwo_Pronobis.pdf

Poniżej cytuję, bardzo skromne w swym opisie, ogłoszenie o możliwości kupna mieszkania przy ul. Bachmackiej 15.

"Piękny przedwojenny dom z dużymi możliwościami przebudowy, można w nim kupić mieszkanie 45- metrowe z tarasem i kominkiem." 

Źródło: http://kml.inovmapping.com/Ul-Bachmacka-15