Apteka "Przy Willowej" - ul. Puławska 39

Rok założenia 1930 r. (?)

Jedna z najstarszych aptek w Warszawie czynna do dziś.

Apteka otwarta 24/24 przez 365 dni w roku. 

Możliwość obejrzenia eksponatów z minionej epoki nie tylko przez witryny okienne, ale również wchodząc do samej apteki, która ma bardzo klimatyczne wnętrze.

Ciekawostki:

1. Apteka przyjmuje zamówienia telefonicznie, faxem oraz mailem.
2.  Inne "stare" apteki np.:Apteka Gotycka (ul. Nowy Świat i Al. Jerozolimskich), a może najstarszą apteką w Warszawie była "Apteka Maczudy" przy ul. Piwnej?
   Aktualizacja.
   Apteka z końcem 2017 r. została zlikwidowana.
   

Willa - ul. Willowa 5

Zbudowana około 1930 r. willa otrzymała ciekawą bryłę, której charakterystycznym elementem jest kilkupiętrowa wieża.
Przez pewien okres w budynku swoją siedzibę miała ambasada Algierii. 
Obecnie budynek jest w trakcie remontu z przeznaczeniem na budynek mieszkalny.

Aktualizacja - luty 2018 r.

Idąc ul. Willową w stronę ul. Chocimskiej. Zdjęcia wykonałam we wrześniu 2017 r.

Ujęcie od ul. Chocimskiej.

 Nadal trwają prace wykończeniowe. To już będzie około 5 lat.

Dom Welecki przy ul. Chocimskiej 4

Dom Welecki stoi przy ul. Chocimskiej 4 w warszawskiej dzielnicy Mokotów. Został wybudowany w latach 1924-1928 ze składek filistrów Welecji - jednej z korporacji akademickich - przeznaczonych na kwatery dla tejże korporacji. Budynek zaprojektował Edmund Michalski w pracowni Franciszka Lilpopa i Karola Jankowskiego.

Budynek powstał ze składek filistrów Welecji, trzeciej najstarszej korporacji akademickiej, powstałej w 1883 na Politechnice w Rydze. Należeli do niej m.in.: Ignacy Mościcki – Prezydent RP, Edmund Załęski – pionier polskiej genetyki, czy architekci: Józef Szanajca, Franciszek Lilpop oraz Bohdan Pniewski.

Jest to dwupiętrowy dom z łamanym, mansardowym dachem. Jest to architektura przystosowana do zabudowy półzwartej. Fasada posiada ryzalit środkowy i wysoki cokół boniowany liniowo. Stopnie klatki schodowej są drewniane, podobnie jak tralkowe balustrady poręczy. Do frontu budynku od południa przylega brama wjazdowa z dwuskrzydłowymi wrotami z kutego żelaza wypełnionymi kompozycją ażurową w postaci krzywoliniowych zwitek.

Aktualizacja - listopad 2021 r.

Zdjęcia wykonałam w sierpniu 2019 r.

Instytut Higieny - ul. Chocimska 24

Zdjęcie wykonałam w listopadzie 2016 r.

Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego - Państwowy Zakład Higieny jest najstarszą instytucją zdrowia publicznego w kraju, został powołany do życia kilka dni po ogłoszeniu niepodległości Polski, 21 listopada 1918 roku. Wraz ze zmieniającą się sytuacją zdrowotną i polityczną kraju oraz rozwojem nauk medycznych zmieniały się też funkcje Instytutu, zawsze jednak prowadzona była działalność w kilku podstawowych dziedzinach zdrowia publicznego. Była to działalność zarówno o charakterze praktycznym, interwencyjnym, jak o charakterze naukowym i szkoleniowym. Obecnie w zakresie zainteresowań naukowych Instytutu znajduje się problematyka zapobiegania chorobom zakaźnym i ważnym społecznie chorobom niezakaźnym, monitoring sytuacji zdrowotnej, poprawa warunków sanitarnych i higienicznych, bezpieczeństwo środowiska naturalnego. NIZP-PZH jest również ważnym ośrodkiem dbającym o bezpieczeństwo żywności i przedmiotów użytku. Ponadto istotna częścią aktywności NIZP-PZH są: szeroko pojęta promocja zdrowia oraz kształcenie specjalistów w zakresie zdrowia publicznego. Instytut współpracuje z wieloma pokrewnymi organizacjami zarówno krajowymi, jak i międzynarodowymi (WHO, DG Sanco, ECDC). Instytut przygotowuje również ekspertyzy z dziedziny szeroko pojętego zdrowia publicznego dla instytucji rządowych i samorządowych oraz uczestniczy w procesie tworzenia istotnych programów dotyczących zdrowia publicznego w Polsce (np. Narodowy Program Zdrowia 2007-2015 oraz monitorowanie tego programu).

Zdjęcia wykonałam w sierpniu 2017 r. ujęcia wykonane z ul. Kujawskiej.

Mały budynek gospodarczy (budynek stajenny - budynek F).

Instytut Higieny to jedna z najpiękniejszych monumentalnych budowli warszawskich z lat 20. XX w. Projektantem gmachu był Czesław Przybylski - pionier nowoczesnej architektury w Polsce. Idąc wzdłuż Chocimskiej, warto zwrócić uwagę na portal z wyobrażeniem boga sztuki lekarskiej Eskulapa i jego córki - bogini zdrowia Hygiei. Jednak najbardziej efektownie kompleks Instytutu prezentuje się od ul. Spacerowej. Wyrasta ponad skarpą, a jego elewację ożywiają łamany dach, szczyty i portale nadające całości klimat malowniczego gotycko-renesansowego zamczyska. Budowę ukończoną w 1922 r. sfinansowano z przeznaczonych dla Polski funduszy Fundacji Rockefellera.

Zdjęcia wykonałam pod koniec marca 2018 r. (ujęcia od ul. Spacerowej - budynek A i B).

Od 1918 r. do końca 1923 r. Państwowy Zakład Higieny nosił nazwę - Państwowy Centralny Zakład Epidemiologiczny. 
W latach wojny PZH po krótkiej przerwie działał nadal, choć trzeba zaznaczyć, że pod niemieckim kierownictwem.
Dnia 6 września 1988 r. budynek znalazł się w Rejestrze Zabytków pod poz. 1360.
Obecna nazwa - Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego - Państwowy Zakład Higieny.


Ciekawostka:

1. Zdjęcie Państwowego Zakładu Higieny z 1926 r.  - Źródło: "Kronika Warszawy" 1926, nr 5, s. 79.

Willa - ul. Narbutta 18

Pierwotnie teren posesji znajdował się w dobrach kolonii Mokotów, należących do Jerzego Narbuta. 

W 1898 roku cześć gruntów została kupiona przez Edwarda Rudowskiego, który następnie fragment nieruchomości sprzedał w 1918 roku Stanisławowi Hiszpańskiemu, znanemu warszawskiemu szewcowi. Hiszpański w latach 1920 - 1921 postawił istniejący do dziś budynek mieszkalno - warsztatowy. Przedwojenny właściciel willi Stanisław Hiszpański III doprowadził firmę do rozkwitu, a jakość produkcji zakładu "wyśrubował do poziomu znanego bodaj tylko w Anglii". Wspomagał dzieci z Woli, a kasie im. Mianowskiego wspierającej naukowców podarował posiadłość pod Warszawą. "Wyglądał godnie i zamożnie. Pytano go często: Jak pana tytułować? Odpowiadał: Jestem szewcem" - pisał Olgierd Budrewicz w "Sagach rodów warszawskich".

Przed domem urządzony został ogród z fontanną. Całość była ogrodzona. Od frontu istniało ażurowe ogrodzenie z filarkami połączonymi siatką, w pozostałych częściach ceglany, nietynkowany mur. Po prawej stronie bramy stała nieduża stróżówka. W głębi, po północno - wschodniej stronie była wozownia. Stała tam jeszcze w latach 70-tych.

Stanisław Hiszpański na parterze i na piętrze od północnej strony ulokował warsztaty szewskie. 

W pozostałych pomieszczeniach mieszkała jego rodzina.

W czasie wojny dom został częściowo zniszczony, stracił dach, miał zawalone stropy i uszkodzoną klatkę schodową. W 1947 roku spadkobiercy Hiszpańskiego sprzedali nieruchomość znanemu stomatologowi prof. Józefowi Rancewiczowi, który w latach 1947 - 1948 dom odbudował wg projektu inż. Chodakowskiego. Wygląd zewnętrzny niewiele się zmienił, ale całkowicie przeprojektowano układ wnętrz. Jest to prawdopodobnie najstarszy dom przy tej ulicy.